Κάτι που ανέκαθεν θέλω να γράψω (πακέτο με τους δέοντες συνειρμούς) είναι ότι κάποτε έγινα σκληρός καριόλης για μια νύχτα. Φορώντας το παντελόνι του Τζών Τίκης. Κυριολεκτικά.Ο Τζων είχε (και έχει) παντρευτεί την κόρη μιας ξαδέλφισσας της μάνας μου. Την Κατίνα. Ένα μελαχρινό γλυκό κορίτσι, που έφυγε στα 16 του για Αυστραλία.
Τα σπίτια μας ήταν απέναντι. Δυο μέρες πριν την αναχώρησή της..
(με πλοίο), τραβήξαμε μια φωτογραφία. Μπροστά από κάτι γαϊδουράγκαθα, στο χειμωνιάτικο ήλιο. Κρατώ ένα παιχνίδι- ένα ματσούκι με ρόδες στη μία ακρη, που όταν το κυλάς, τα φτερά μιας ιριδόχρωμης πεταλούδας ανοιγοκλείνουν. Η Κατίνα γελάει ντροπαλά.
Στη Μελβούρνη γνώρισε τον Τζων, αστέρι της πίστας ανάμεσα στους wogs. Έγινε το success story των Γύφτικων. Έστελνε απο εκεί τους δίσκους του και τα ρούχα του που δεν ήθελε πια να φοράει. Ρούχα της πίστας.
Τα 8 αδέλφια της Κατίνας, είχαν δικαίωμα προτίμησης: διάλεγαν τα σεμνότερα. Τα υπόλοιπα μοιράζονταν στη γειτονιά. Μου έλαχε ένα παντελόνι. Το εξαλλότερο.
(...) Την κατάλληλη στιγμή― πάνω στις κάψες της εφηβείας μου. Ήταν πράσινο. Λαμέ. Με ανάγλυφα λαχούρια σε πιο ανοιχτό τόνο. Χωρίς μέση. Το φερμουάρ ήταν εμφανές (όπως του Κοινούση). Το κυριότερο, είχε τεράστια καμπάνα, που μετά από μάχες, έμεινε αμείωτη.
Κάπως έτσι έσκασα μύτη στο παραθαλάσσιο παρτυ της «Μιμόζας». Με τη μεγαλύτερη καμπάνα στο νησί! Το έκανε ένας συμμαθητής μου, που αργότερα πολιτεύτηκε και πέθανε εν μέσω σκανδάλων. Ήταν οι πλούσιοι, κι εγώ, είχα κληθεί μόνον για λόγους πρωτοκόλλου: ήμουν ο καλός μαθητής- ώφειλαν να έχουν την πτωχούλα ιντελιγκέντσια.
- απόσπασμα από εξομολόγηση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην lifo.gr - ολόκληρο ΕΔΩ
