Όλα για το διαζύγιο Σταύρου Θεοδωράκη και Φώφης Γεννηματά
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όπως έχω γράψει και παλιότερα για να γίνεις αρχηγός πρέπει να χύσεις ιδρώτα, αλλά για να γίνεις αφεντικό πρέπει να χύσεις αίμα. Βλέπε και την περίπτωση της Φώφης Γεννηματά στο ΚΙΝΑΛ που τις κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές μια χαρίτσα και πήρε την..
καρέκλα και τη σφραγίδα. Και μόλις πήγε ν’ ασκήσει εξουσία, πραγματική εξουσία όχι βίντεογκεϊμ, κόπηκε στα δύο το κόμμα της. Με αφορμή το στόρι του Μακεδονικού, όπου συνεδρίασε το Πολιτικό Συμβούλιο και λέγανε όλοι «ναι» και είπε «όχι» η Φώφη και βγήκε κάτι σαν «γειά σου και συ και τα φιλιά σου» προς τα έξω και προσπαθούσανε οι φίλοι και τα μέλη και οι οπαδοί να καταλάβουν τι συνέβη.
Εκεί είναι που παίρνεις κεφάλια! Εκεί είναι που λες «αρχηγού παρόντος πάση αρχή παυσάτω», εκεί είναι που βγάζεις το χαρτί και διαγράφεις ονόματα. Εκεί είναι που μεταμορφώνεσαι από αρχηγό σε αφεντικό, διότι στην ενεργό πολιτική ισχύει ένας και μοναδικός κανόνας:
Άμα δεν σε φοβούνται, δεν σε σέβονται!
Δεν τον έφτιαξα εγώ και δεν τον γουστάρω, τι να κάνουμε όμως που είναι νόμος; Είναι αξίωμα δεν είναι θεώρημα που λέγαμε και στο Φυσικό Αθηνών και δεν χρήζει αποδείξεως. Στη Φιλοσοφική, πάλι, που ήταν λίγο πιο κάτω στη Σόλωνος όταν σπούδαζα εγώ λέγανε και το άλλο το λατινικό, που επίσης είναι γκαραντί όταν έχουμε να κάνουμε με κόμματα και όχι με φρου φρου κι αρώματα:
Homo hominis lupus.
Για τον άνθρωπο δηλαδή, ο άνθρωπος είναι λύκος. Πράγμα το οποίον μπορεί να είναι μούφα για το παρεάκι με τα μπυρόνια στο Σχοινιά, για την Κεντροαριστερά ωστόσο είναι ταμάμ και τα λέει όλα. Δεν πρόλαβε η Φώφη να διαγράψει τον Σταύρο Θεοδωράκη που την υπέσκαπτε από την πρώτη μέρα; Πρόλαβε ο Σταύρος να το παίξει θιγμένος και να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Έτσι ξέμεινε ο δόλιος ο Κωνσταντινόπουλος, να δηλώνει ότι το ΚΙΝΑΛ πάει για 20 % στις επόμενες εκλογές. Και λένε ύστερα για εμάς τους δημοσιογράφους ότι γράφουμε με τα πόδια…
Υπάρχει πάντως ελπίδα για το ΚΙΝΑΛ, μιας και η κίνηση Μπροστά δεν θα ακολουθήσει το ποτάμι στην αποχώρησή του αλλά θα παραμείνει στις τάξεις του Κινήματος. Δεν είδα βέβαια να δηλώνουν κάτι τα λαμπερά ονόματα που είχαν προτάξει τα στήθη τους το 2015 όταν η Μπροστά αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ για να πάει στο Ποτάμι (Ρίκα Βαγιάνη, Κώστας Παταβούκας, Γιώτα Φέστα, Αντώνης Καφετζόπουλος, Χάρης Τσούκας , Μαρία Νταλιάνη , Λενιώ Μυριβίλη, Στελιος Προσαλίκας , Μέμος Ιωάννου, Τέλης Αϊβαλιώτης) αλλά υπάρχει ο γίγαντας Παναγιώτης Βλάχος, ο επικεφαλής της Κίνησης, που έδωσε τον τόνο της παραμονής. Λίγο το ‘χετε;
Άσε που την ίδια οδό ακολουθεί και ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, παραμένοντας επίσης στις τάξεις του ΚΙΝΑΛ. Διότι, όπως δήλωσε ο ίδιος τουλάχιστον:
«Όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα πρέπει να συνεργαστούν. Το ΚΙΝΑΛ θα συνεργαστεί με όλες τις δυνάμεις που θα έχει σύγκλιση».
Καλή επιτυχία εύχομαι και καλή ανάσταση στις δημοσκοπήσεις. Τώρα που είναι απαραίτητο για τη Νέα Δημοκρατία το παραμυθάκι της αυτοδυναμίας, πολύ φοβούμαι ότι τα ποσοστά της πρώην ΠΑΣΟΚάρας θα προσεγγίσουν το ψυχολογικό όριο του 3 %. Για να μη σας πω ότι θα το αγγίξουν κιόλας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Όπως έχω γράψει και παλιότερα για να γίνεις αρχηγός πρέπει να χύσεις ιδρώτα, αλλά για να γίνεις αφεντικό πρέπει να χύσεις αίμα. Βλέπε και την περίπτωση της Φώφης Γεννηματά στο ΚΙΝΑΛ που τις κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές μια χαρίτσα και πήρε την..
καρέκλα και τη σφραγίδα. Και μόλις πήγε ν’ ασκήσει εξουσία, πραγματική εξουσία όχι βίντεογκεϊμ, κόπηκε στα δύο το κόμμα της. Με αφορμή το στόρι του Μακεδονικού, όπου συνεδρίασε το Πολιτικό Συμβούλιο και λέγανε όλοι «ναι» και είπε «όχι» η Φώφη και βγήκε κάτι σαν «γειά σου και συ και τα φιλιά σου» προς τα έξω και προσπαθούσανε οι φίλοι και τα μέλη και οι οπαδοί να καταλάβουν τι συνέβη.
Εκεί είναι που παίρνεις κεφάλια! Εκεί είναι που λες «αρχηγού παρόντος πάση αρχή παυσάτω», εκεί είναι που βγάζεις το χαρτί και διαγράφεις ονόματα. Εκεί είναι που μεταμορφώνεσαι από αρχηγό σε αφεντικό, διότι στην ενεργό πολιτική ισχύει ένας και μοναδικός κανόνας:
Άμα δεν σε φοβούνται, δεν σε σέβονται!
Δεν τον έφτιαξα εγώ και δεν τον γουστάρω, τι να κάνουμε όμως που είναι νόμος; Είναι αξίωμα δεν είναι θεώρημα που λέγαμε και στο Φυσικό Αθηνών και δεν χρήζει αποδείξεως. Στη Φιλοσοφική, πάλι, που ήταν λίγο πιο κάτω στη Σόλωνος όταν σπούδαζα εγώ λέγανε και το άλλο το λατινικό, που επίσης είναι γκαραντί όταν έχουμε να κάνουμε με κόμματα και όχι με φρου φρου κι αρώματα:
Homo hominis lupus.
Για τον άνθρωπο δηλαδή, ο άνθρωπος είναι λύκος. Πράγμα το οποίον μπορεί να είναι μούφα για το παρεάκι με τα μπυρόνια στο Σχοινιά, για την Κεντροαριστερά ωστόσο είναι ταμάμ και τα λέει όλα. Δεν πρόλαβε η Φώφη να διαγράψει τον Σταύρο Θεοδωράκη που την υπέσκαπτε από την πρώτη μέρα; Πρόλαβε ο Σταύρος να το παίξει θιγμένος και να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Έτσι ξέμεινε ο δόλιος ο Κωνσταντινόπουλος, να δηλώνει ότι το ΚΙΝΑΛ πάει για 20 % στις επόμενες εκλογές. Και λένε ύστερα για εμάς τους δημοσιογράφους ότι γράφουμε με τα πόδια…
Υπάρχει πάντως ελπίδα για το ΚΙΝΑΛ, μιας και η κίνηση Μπροστά δεν θα ακολουθήσει το ποτάμι στην αποχώρησή του αλλά θα παραμείνει στις τάξεις του Κινήματος. Δεν είδα βέβαια να δηλώνουν κάτι τα λαμπερά ονόματα που είχαν προτάξει τα στήθη τους το 2015 όταν η Μπροστά αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ για να πάει στο Ποτάμι (Ρίκα Βαγιάνη, Κώστας Παταβούκας, Γιώτα Φέστα, Αντώνης Καφετζόπουλος, Χάρης Τσούκας , Μαρία Νταλιάνη , Λενιώ Μυριβίλη, Στελιος Προσαλίκας , Μέμος Ιωάννου, Τέλης Αϊβαλιώτης) αλλά υπάρχει ο γίγαντας Παναγιώτης Βλάχος, ο επικεφαλής της Κίνησης, που έδωσε τον τόνο της παραμονής. Λίγο το ‘χετε;
Άσε που την ίδια οδό ακολουθεί και ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, παραμένοντας επίσης στις τάξεις του ΚΙΝΑΛ. Διότι, όπως δήλωσε ο ίδιος τουλάχιστον:
«Όλες οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα πρέπει να συνεργαστούν. Το ΚΙΝΑΛ θα συνεργαστεί με όλες τις δυνάμεις που θα έχει σύγκλιση».
Καλή επιτυχία εύχομαι και καλή ανάσταση στις δημοσκοπήσεις. Τώρα που είναι απαραίτητο για τη Νέα Δημοκρατία το παραμυθάκι της αυτοδυναμίας, πολύ φοβούμαι ότι τα ποσοστά της πρώην ΠΑΣΟΚάρας θα προσεγγίσουν το ψυχολογικό όριο του 3 %. Για να μη σας πω ότι θα το αγγίξουν κιόλας…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost