• Λόγια του Μάνου Ελευθερίου.. στη Στέλλα Χαραμή στη συνέντευξη του στην εφημερίδα Documento.
• Θα μου πεις, από τόσα τραγούδια, τόσα ταξίδια που σχεδιάσε με τις λέξεις του αυτή την ατάκα βρήκες να μας γράψεις;
• Ναι, γιατί σ’ αυτές τις αράδες φαίνεται η ελπίδα του, αυτή η «ελπίδα» που θα μας θάψει όλους – αφού πεθαίνει τελευταία – αυτή που μας κάνει να πιάνουμε το τραγούδι την ώρα της συμφοράς, την ώρα της πίκρας, την ώρα της αγωνίας, την ώρα του θρήνου, την ώρα της χαράς.
• «Θα πρέπει κι αυτοί να υποφέρουν έστω στα κρυφά», είπε ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου κι αυτή η σκέψη του μεταφράζεται μονομερώς από την αφεντιά μου ως «Ελπίδα».
• Έτσι είναι η μοίρα των ποιητών. Ο καθένας μας τους αποκωδικοποιεί όπως του φανεί. Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλείο τους.
• Πιστεύετε στον Θεό; (ρωτάει η Στέλλα Χαραμή τον Μάνο Ελευθερίου)
• Ένας Θεός το ξέρει! Χρειάζεται η πίστη, κυρίως η πίστη για έναν καλύτερο κόσμο. Και θέλω να πιστεύω ότι έβαλα ένα λιθαράκι για να τον ομορφύνω.
• Ας αφήσουμε όμως τον θεό, και τον Μάνο Ελευθερίου και ας γυρίσουμε στους πολιτικούς που με τη δική τους παράφωνη στιχουργική βάζουν λέξεις στη ζωή μας την ώρα που την αποδομούν.
• Απασχολήσιμοι, ορθολογικοποιήση των μισθών, των συντάξεων… τις θυμάσαι αυτές τις λέξεις; Μόνο καλό δεν εννοούν! Ακούγονται όμως ωραίες, πιο γλυκές!
• Τέτοιοι μπερμπάντηδες έχουμε αφήσει να γίνουν οι πολιτικοί και ανεχόμαστε τις παρόλες τους.
• Σαν τους λιμοκοντόρους που βλέπαμε στις μαυρόασπρες ταινίες που με γαλιφιές και γλυκόλογα ξελόγιαζαν τα κορίτσια για να πιάσουν λίγο μπούτι (και όχι μόνο) ή και να ροκανίσουν καμιά καλή προίκα.
• Και τους άφηναν κι αυτές, γιατί; Γιατί οι τύποι τους πούλαγαν ελπίδα.
• Έτσι κι εμείς, με «βάρκα» την ελπίδα που μας πουλάνε, …γκντούπα τις πέφτουμε στα βράχια και συνεχίζουμε να τους πιστεύουμε και να τους δίνουμε αξία.
• Ο πόνος είναι περίεργο πράγμα. Είναι και μια κάποια ηδονή. Κι όταν δεν είσαι πια σε θέση να ξεχωρίσεις τον πόνο από την απόλαυση κάπου σημαίνει ότι η «στιχουργική» που επέλεξες να πιστεύεις σε έχει ρουφήξει και σε έχει κάνει ένα στάχυ που πάει πέρα δώθε όπως φυσάει ο άνεμος.
• Γινόμαστε πιο βάρβαροι όταν χάνονται οι ποιητές. Αλλά και πάλι ως «βάρβαροι» δεν τους ανεχόμαστε όσο ζουν; Γι’ αυτό τους έχουμε στην άκρη. Ως άλλοθι: να βρίσκονται εκεί στην ακρούλα τους, να λένε τα δικά τους, αλλά η βαρβαρότητα είναι φωνακλού, κι ακούγεται πιο δυνατά.
Γιαννάτος Καφάτος / viewtag
