ότι ο εύστοχος αυτός παρατηρητής των κομμουνιστικών μας πεπραγμένων -ασφαλίτικο μάτι και αφτί ο μπαγάσας- αναφέρεται σε κομμουνιστικό παρελθόν. Όσο με αφορά, και παρόν κομμουνιστικό και μέλλον θα έπρεπε να μου καταλογίσει.
Αλλά ας μείνουμε στο παρελθόν. Την εποχή που αυτός απολάμβανε τη χουντική του εφηβεία, οι κομμουνιστές απολάμβαναν ξύλο, φυλακές και εξορίες. Την εποχή που αυτός ονειρευόταν φαιές φάλαγγες, οι κομμουνιστές δοκίμαζαν άλλου είδους φάλαγγα. Ματωμένη. Την εποχή που αυτός υπονόμευε τη δημοκρατία ως διορισμένος από τον δικτάτορα αρχηγός της νεολαίας της ΕΠΕΝ, οι κομμουνιστές έτρεχαν να την προστατέψουν -την αστική δημοκρατία, ναι- από τους φασίστες, επίορκους αντιπάλους της. Και την εποχή που αυτός σήκωνε τον πέλεκυ ως σύμβολο των φασιστικών ιδεών του, οι κομμουνιστές σήκωναν πανό για Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.
Τη λέξη παρελθόν, εν ολίγοις, θα έπρεπε να την έχει σβήσει από το λεξιλόγιό του. Γιατί και μόνο που την εκστομίζει ανατριχιάζει κάθε άνθρωπος με λογική και ευαισθησία. Υποψιάζομαι όμως πως, ενώ μέχρι τώρα ο φασιστικός αετός έκανε τη φασιστική πάπια, τώρα ξεθάρρεψε. Και με τη στήριξη του Κυριάκου μας προκύπτει φασιστικό παγώνι. Απλώνει τα φτερά που του έκοψαν όσοι τον βάφτισαν δημοκράτη -και μάλιστα νεοδημοκράτη!- και μας κράζει με τον ίδιο τρόπο που μας έκραζαν οι χαφιέδες του παρελθόντος του: ολικώς βεβαρυμένο κομμουνιστικό παρελθόν. Επάνω τους! Λογικό να στάζει μίσος και χολή ο Βορίδης στην ιδέα ότι κάποιοι απόβλητοι από τη φάρα του, κυνηγημένοι από τα τσεκούρια της, που εμπνεύστηκαν στη ζωή τους από το σφυροδρέπανο όταν αυτός εμπνεόταν από αγκυλωτούς και πουλιά, βρίσκονται σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης. Ουδεμία έκπληξη, όμως, όταν μιλάμε για τον φασισμό: Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν, και χάνονται βαθιά στα περασμένα, οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για μένα, όπως έγραψε ο Φώντας Λάδης.
- από άρθρο του Θανάση Καρτερού στην Αυγή με τον τίτλο «Ολικώς βεβαρυμένο κομμουνιστικό παρελθόν»
