Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στην Ορεστιάδα -ήμουν 9 και έκανα εκεί την τετάρτη δημοτικού. Οι άνθρωποι εκεί πάνω δεν ήταν φιλικοί, κάθε άλλο. Εμείς ήρθαμε από μακριά κι επίσης δεν πηγαίναμε κατηχητικό, όπως οι συμμαθητές μας. Εγώ έβριζα κι όλας, ίσως πολύ.
Μοναδικός μου πραγματικός.. φίλος κατά τους πρώτους πολλούς μήνες ήταν ο Ορχάν, ο τουρκόγυφτος που λέγανε στο σχολείο. Έμενε στον καταυλισμό απέναντι και ήταν 11, αλλά τετάρτη δημοτικού κι αυτός. Τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πώς έφτασε στην τετάρτη, αφού με δυσκολία μιλούσε ελληνικά.
Τα παιδιά των Ρομά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ενδιέφεραν κανέναν.
Ο Ορχάν κι εγώ, λοιπόν, γίναμε πολύ φίλοι ενωμένοι από την κοινή μας ανάγκη να έχουμε ο ένας τον άλλον στο αφιλόξενο σχολείο, που δεν χωρούσε "ξένους". Κι εννοείται πως η σύγκριση δεν θα μπορούσε να είναι δίκαιη, εγώ η κατάλευκη ελληνοπούλα, η κόρη της καθηγήτριας τι σχέση θα μπορούσα να έχω με τον απέναντι "τουρκόγυφτο" Ορχάν; Μα ακόμα κι έτσι, οι δυο μας βρήκαμε ο ένας τον άλλον κι ο Ορχάν ξεκίνησε να έρχεται πιο συχνά στο σχολείο. Μόνο πολύ αργότερα κατάλαβα ότι επέλεγε να μην πατάει, επειδή δεν είχε ούτε έναν φίλο κι επειδή η σκληρότητα των παιδιών και τον εκπαιδευτικών ακόμα πρέπει να ήταν αφόρητη για το παιδάκι εκείνο, τον Ορχάν. Ενώ στον καταυλισμό είχε πολλούς φίλους, αφού τον έβλεπα να παίζει με ένα τσούρμο παιδιά πριν γυρίσω στο σπίτι μου, με τους καθώς πρέπει σπιτονοικοκύρηδες και τα κακομαθημένα καθώς πρέπει κωλόπαιδά τους, εκείνα τα μαλακισμένα του κατηχητικού που δεν ήθελαν πάρε - δώσε με εμάς, που ήμασταν από αλλού και μέναμε μόνο με τη μάνα μας...
Έτσι, ο Ορχάν ο τουρκόγυφτος ήταν ο μοναδικός λόγος που κι εγώ ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο.
Την επόμενη χρονιά γυρίσαμε στα Γιάννενα. Τα Χριστούγεννα οι συμμαθητές μου μου έστειλαν μία κάρτα με έναν τάρανδο που τραγουδούσε. Ανάμεσα στα υπόλοιπα ονόματα υπήρχε -με κουτσουρεμένα παιδικά γράμματα, γραμμένο από τον ίδιο- εκείνο του Ορχάν. Μόνο εκείνον θυμάμαι ακόμα και σήμερα ως τη μοναδική καλή ανάμνηση από εκεί πάνω.
Κι αναρωτιέμαι πώς θα ήταν για εκείνον τα επόμενα χρόνια. Βλέπετε, αυτός δεν έφυγε την επόμενη χρονιά, παρέμεινε στο σχολείο που δεν του μιλούσαν τα παιδιά και που ήταν ο "τουρκόγυφτος".
