Οποιος προβληματίζεται με την κατάντια της ευρωπαϊκής ιδέας θα πρέπει να σκεφτεί ποιοί πολιτικοί κινούν τα νήματα εδώ και μερικές δεκαετίες. Μιλάμε για μια κλειστή «κάστα» ανθρώπων, που εκλέγονται μεν από το λαό, αλλά έχουν πάρει το χρίσμα από άλλους «εξωθεσμικούς» χώρους και αυτούς συνήθως προσπαθούν να υπηρετήσουν κατά προτεραιότητα, από τη στιγμή που εκλέγονται. Το παράδειγμα της..
Ιταλίας είναι εξώφθαλμο, όπως ήταν και της Ελλάδας παλιότερα, αλλά εδώ είχαμε πολλούς έτοιμους συνοδοιπόρους των αποφάσεων του ιερατείου. Οτιδήποτε εκτός κάστας προκύψει στον ορίζοντα πρέπει να πολεμηθεί δια πυρός και σιδήρου. (Σκεφτείτε μόνο που δούλευε παλιότερα ο Ντράγκι και ποιοί ακόμα ήταν συνάδελφοί του).
Αυτή η κάστα σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να παραδώσει τα κλειδιά οικειοθελώς και να μας αδειάσει τη γωνιά. Ακόμα και αν ο Ραχόι έπεσε, ακόμα και αν οι Ιταλοί αποκτήσουν μια κυβέρνηση «εκτός πλαισίου» η αντεπίθεση θα έρθει. Κάποιοι αφελείς παπαγάλοι και στη χώρα μας έχουν ήδη βγει στο κλαρί και την προαναγγέλουν με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια. Γιατί η κάστα ήξερε πάντα να εξοικονομεί και κανένα ψιχουλάκι για τα πεινασμένα παπαγαλάκια, έτσι ώστε να μπορούν αυτά να συνεχίζουν να της ψέλνουν ύμνους.
- απόσπασμα από κείμενο του Κ. Αργυρού στο 28europe (ολόκληρο ΕΔΩ)
