«Φωνάζω άρα υπάρχω»

Η γνώμη σου, η γνώμη μου, και δύο αυγά Τουρκίας – μελάτα κατά προτίμηση για παπαρίτσα με ζυμωτό ψωμί (και φουλ στη γλουτένη!).

Εννοώ ότι ο καθένας έχει μια γνώμη, όπως μια μύτη και άλλα ανατομικά στοιχεία του σώματος – για να μην αναφερθώ στην εξελληνισμένη αγγλιστί ρήση περί…

Κι ευτυχώς έχουμε πλέον πολλά μέσα να την εκφράζουμε..

Ο προβληματισμός μου και το πρόβλημα τελικά είναι η «σφαγή» που γίνεται κάθε φορά που ακούγεται μια γνώμη κάποιου.

Γιατί δεν μπορεί να πει κάποιος τη γνώμη του χωρίς να του επιτεθεί το διαφορετικό σύμπαν από αυτό στο οποίο κινείται και ο ίδιος και η γνώμη του;

Σου έχει τύχει; Να γράψεις κάτι στο Twitter ή στο Facebook, ή να μιλήσεις σε μια παρέα (ναι μη σου κάνει εντύπωση, υπάρχει κι αυτός ο τρόπος έκφρασης γνώμης – ακόμη) και να σου την πέσουν;

Να σου την πέσουν όχι με επιχειρήματα (σοβαρά ή μη δεν είναι του παρόντος) ώστε να σου δείξουν ότι κινείσαι αλλού από αυτούς, αλλά να σου την πέσουν επειδή «τόλμησες» να αρθρώσεις αυτό που πιστεύεις;

Ειδικά το διαδικτυακό νταηλίκι, το «μπούλινγκ» που λέμε στα ελληνικά έχει ανέλθει σε τρομακτικά επίπεδα αγριάδας.

Βεβαίως το διαδικτυακό μπούλινγκ δεν διαφέρει και πολύ από τα παλαιότερα παραδείγματα τηλεοπτικής σκουπιδομάζας που έπαιρνε μια ατάκα κάποιου και τον έκανε με τα κρεμμυδάκια (τα σαπάκια, που μένουν πεταμένα στο δρόμο στο τέλος της λαϊκής αγοράς).

Τώρα είναι πιο εύκολο. Κάθε πρόσωπο είναι πιο κοντά σε ένα πληκτρολόγιο από ό,τι στον πιο κοντινό του φίλο.

Και το πληκτρολόγιο μετατρέπεται σε πυραύλους εδάφος – αέρος.

Ό,τι δεν αρέσει πυροβολείται και αν είναι δυνατόν εκτελείται.

Καθημερινοί διαδικτυακοί καυγάδες για ο,τιδήποτε.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα που πλησιάζουν οι μέρες για το gay parade και το νέο συλλαλητήριο για το όνομα των Σκοπίων

Προσωπικά διαφωνώ με το συλλαλητήριο για το θέμα του ονόματος.

Μπορώ να το πω;, Μπορώ να εκφράσω τις απόψεις μου; Ευτυχώς ναι.

Θα φάω κράξιμο; Πάλι «ναι» είναι η απάντηση.

Αν έλεγα ότι συμφωνώ, πάλι κάποιοι θα με έκραζαν.

Θέλω να πω ότι πλέον πρώτα σε κράζουν και μετά σε ακούνε!

Σαν τα παλιά γουέστερν ή τα αμερικανικά ψυχοερεθιστικά action movies: Πρώτα πυροβολούμε και μετά ρωτάμε (αυτό βεβαίως το συναντάμε και σε περιπτώσεις αστυνομικής βίας κυρίως και αποκλειστικά με θύματα μαύρους, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα).

Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που αν δεν κράξει δεν υπάρχει.

Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που πληρώνονται για να «κράζουν» (και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί, είναι ένα νέου τύπου επάγγελμα, σαν τους «Ινφλουένσερς») – αυτοί είναι άλλη κατηγορία.

Όμως ο κόσμος έχει μάθει κυρίως να κράζει, δηλαδή να κραυγάζει, και να βγαίνει κερδισμένος όποιος την έχει πιο μεγάλη…

…την κραυγή.

Έχουμε πολλά και καλά σχολεία του είδους: Πολιτική, Βουλή, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά πάνελ.

Κάπου έχει χαθεί η συζήτηση… ως είδος εννοώ.

Χαμένοι στις κραυγές λοιπόν.

«Φωνάζω άρα υπάρχω» – να ένα σύνθημα που ταιριάζει σε πολλούς πολιτικούς και δημοσιογράφους.

(Κανείς εκ των δύο επαγγελματικών τάξεων δεν έχει φυσικά το ανάστημα να το αναγνωρίσει ως χαρακτηριστικό του).

Συζητήστε γιατί χανόμαστε!!!

Γιάννης Καφάτος / viewtag