Η απάντηση είναι βαθιά πολιτική.
Πρώτον, γιατί ο Τσίπρας απόψε υποστηρίζει μια συμφωνία επωφελή και για τις δύο χώρες, ρεαλιστική, που κλείνει μια υπόθεση που δηλητηρίαζε τις σχέσεις των δύο χωρών και λαών, μια συμφωνία που βλέπει μπροστά.
Δεύτερον, γιατί λέει πράγματα απολύτως απλά και λογικά, π.χ. «δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς δημοψήφισμα για το πώς θα ονομάζεται η γειτονική χώρα» – πλην όμως εξορισμένα για χρόνια από τον δημόσιο λόγο, ως «εθνοπροδοτικά».
Τρίτον, επειδή η συμφωνία, παρά την κριτική που μπορεί και πρέπει να της ασκηθεί, λαμβάνει υπόψη βασικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.
Τέλος, επειδή ο Τσίπρας, σήμερα, πιστεύει αυτά που λέει (πράγμα που ουδόλως νομίζω ισχύει ότι μιλάει για την «ανάπτυξη που έρχεται» και την «έξοδο από τα μνημόνια»). Και επειδή τα πιστεύει και ξέρει ότι έχει δίκιο, δεν ωρύεται· είναι ήρεμος και κυρίαρχος του παιχνιδιού. Όλα αυτά "έπαθε" απόψε ο Τσίπρας.
Τέλος, μπορούμε να δούμε κάτι ακόμα. Ότι ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους, τα θέματα-ταμπού (ποιος τολμούσε να μιλήσει για «Βόρεια Μακεδονία» πριν κάποια χρόνια;), αποδεικνύεται λιγότερο μπαμπούλας (και την ίδια στιγμή, η συμμόρφωση με τον ίδιο μπαμπούλα όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά οδηγεί στην πολιτική ανυποληψία τον Κυριάκο Μητσοτάκη).
Ο «βασιλιάς» του εθνικισμού, όπως στο γνωστό παραμύθι, είναι γυμνός. Αρκεί κάποιος να τολμήσει να το πει και να τολμήσει να πράξει. Πράγμα απολύτως διδακτικό, και χρήσιμο και για άλλα ζητήματα-ταμπού, όπως π.χ. οι σχέσεις-κράτους Εκκλησίας.
- από το fb του Στρατή Μπουρνάζου