Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πριν από χρόνια και ζαμάνια ο μεγάλος κιθαρίστας Έρικ Κλάπτον είχε πει μια μεγάλη αλήθεια:
«Σημασία δεν έχουν οι νότες που παίζεις. Σημασία έχουν οι νότες που δεν παίζεις»!
Κάπως έτσι και με τη Νέα Δημοκρατία, στο ζήτημα το Μακεδονικό. Τι σημασία έχει δηλαδή που βγήκε κι έκανε δηλώσεις.. ο Άδωνις; Και το μπαρμπούνι του Τσίπρα να κλάσει, ανακοίνωση θα βγάλει ο Γεωργιάδης! Ή μήπως μας νοιάζει που τα πήρε κρανίο και τα ‘χωσε ο Σαμαράς; Ταραμά να μασήσει η κατσίκα του Παυλόπουλου, κρανίο θα τα πάρει και θα τα χώσει ο Σαμαράς! Κι ο Κωστής ο Χατζηδάκης θα βγει να μιλήσει για μην αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον Άδωνι και η Σπυράκη θα τα πει γιατί αν δεν τα πει η εκπρόσωπος ποιος θα τα πει δηλαδή κι ο Κυρανάκης θα κάνει αυτά που κάνει ο Κυρανάκης διότι περί Κυρανάκη πρόκειται μην το ξεχνάμε.
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Αλλά όπως λένε και στην όπερα, τίποτε δεν τελειώνει άμα δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή. Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση τραγουδιστικού ρεσιτάλ, εδώ έχουμε να κάνουμε με μπόλικες. Δεν είναι μία, δεν είναι δύο και δεν μιλάμε τώρα για τίποτα τυχαία στελεχάκια που είδαν φως στο Μοσχάτο και μπουκάρανε μπας και τσουρνέψουν κάνα φοντανάκι. Εδώ μιλάμε για πλάσματα που χάραξαν γραμμή στο Μακεδονικό και την υπηρέτησαν αυτή τη γραμμή με περηφάνια και τη δικαιολόγησαν και την υπερασπίστηκαν. Θα βγουν να μιλήσουν ή θα παριστάνουν αιωνίως τα στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα;
Ονόματα δεν θέλω να πω, γιατί το έχουμε παρακάνει στην Ελλάδα με την ονοματολογία. Άλλωστε γνωριζόμαστε όλοι με όλους και δεν χρειάζεται να το ρίχνουμε στο κουτσομπολιό. Σημασία δεν έχει να βγω εγώ με το δάχτυλο και να δείχνω, σημασία έχει να ακουστούν όσοι και όσες για την ώρα σιωπούν. Να μάθουμε κι εμείς ρε παιδάκι μου αν εξακολουθούν να πιστεύουν σε κάποια πράγματα ή αν είχαν ημερομηνία λήξεως οι απόψεις τους. Σαν τα γάλατα κάπως, που μετά την πάροδο πενθημέρου ξινίζουν…
Να δούμε επίσης πως αντιμετωπίζουν εκείνο το παμπάλαιο ρητό του Ευάγγελου Αβέρωφ, ότι όποιος βγει απ’ το μαντρί θα τον φάει ο λύκος. Στο 2018 ζούμε διάολε, κι αν κατάφερε ο Πάνος Καμμένος να επιβιώσει και να κάνει κουμάντα χρόνια τώρα στο Αμύνης, ποιος ο λόγος να τρέμουν την απειλή διαγραφής γίγαντες και τιτάνες της πολιτικής σκηνής; Ρωτάω δηλαδή, γιατί αν φοβούνται κάποιοι και κάποιες που τα έχουν λιώσει τα έδρανα της Βουλής, τότε τι να πούμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί που βλέπουμε τα πρωτοσέλιδα του Χίου και ανοίγουν πιατάκια τα μάτια μας;
Ολίγη υπομονή λοιπόν, Παρασκευή κοντή γιορτή. Θα σκάσει μύτη η πρόταση μομφής (νωρίτερα δεν γινόταν, τράβηξε τα γαλάζια αυτάκια ο Ρέκλινγκ…) και θα κάτσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Σε πανελλήνια μετάδοση και φάτσα κάρτα στις οθόνες. Για να δούμε από τι είναι φτιαγμένα τα μεγαλοστελέχη της γαλάζιας πολυκατοικίας. Από ατσάλι άραγε ή από μαλλί της γριάς;
- από το newpost.gr
