Σκέψεις πάνω από ένα σκισμένο βιβλίο ιστορίας

• Τα σκισμένα βιβλία στην είσοδο του σπιτιού μου ήταν μια εικόνα που με συγκλόνισε.
• Θα μου πεις τόσο ευαίσθητος ή τόσο αναίσθητος; Τόσα γίνονται. Αυτό σε συγκλόνισε;
• Ναι, και ξέρεις γιατί;
• Γιατί τα βιβλία τα έσκιζαν και τα έκαιγαν οι φασίστες!
• Η εικόνα μιλάει από μόνη της.
• Τα παιδιά που σκίζουν τα βιβλία τους σε τόσο μικρά κομματάκια, δηλαδή αφιερώνουν χρόνο να το κάνουν, είναι γεμάτα οργή..
• Τα παιδιά μισούν το σχολείο που τους πνίγει.
• Τα παιδιά μισούν τους δασκάλους που τους καταπιέζουν και τους γεμίζουν το κεφάλι με θεωρίες.
• Τα παιδιά μισούν τους γονείς τους και τους εκδικούνται που τους ανάγκαζαν να διαβάζουν
• Η παιδεία από πανοπλία στην άγνοια και την αμορφωσιά, γίνεται δηλητήριο.
• Τα παιδιά που σκίζουν τα βιβλία τους σε μικρά κομμάτακια αμέσως μόλις τελειώσει το διαγώνισμα είναι σε απόγνωση και μόνο με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι εκδικούνται και παίρνουν το αίμα τους πίσω.
• Γι’ αυτό συγκλονίστηκα. Πρώτη μου σκέψη ήταν – κι αφού ήταν μπροστά στην πόρτα μου: ο γιος μου. Έκανα τον γιο μου να μισεί τα βιβλία και να τα σκίζει.
• Αφού είδα ότι δεν ήταν το δικό μου παιδί που το έκανε άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα σου εξιστορώ.
• Πώς κάνουμε ένα παιδί να μισεί το βιβλίο;
• Ναι οκ, θα μου πεις, υπάρχει κι «πλάκα» , το «έθιμο», όλοι το έχουν κάνει…
• Όχι δεν το έχουν κάνει όλοι , κι αυτούς που κι εγώ ως μαθητής θυμάμαι να το έχουν κάνει απλώς έσκιζαν τις σελίδες, ή έσκιζαν το βιβλίο στα δύο ή στα τρία και το πέταγαν στον αέρα.
• Έχω δει να τα καίνε κιόλας! Όχι «όλοι» πάντως κι ευτυχώς!
• Για τα σκισμένα μαθητικά βιβλία που θα γεμίσουν τους κοντινούς στα σχολεία δρόμους τις προσεχείς μέρες φταίει το «σύστημα», οι δάσκαλοι, οι καθηγητές
• Για τα σκουπίδια που αφήνουν τα παιδιά στην πόρτα άλλου φταίει και το σπίτι και οι γονείς.
• Φταίνε και τα παιδιά. Αλλά το θέμα δεν είναι να κουβεντιάσουμε και να ψέξουμε το «εύκολο θύμα». Άλλωστε είπαμε: είναι παιδιά.
• Και τα παιδιά θέλουν καθοδήγηση.
• Κι όταν λέμε τα παιδιά θέλουν καθοδήγηση δεν εννοώ ένα συνεχές και αδιάλειπτο «μπλα-μπλα» νουθεσιών και οδηγιών.
• Το Παράδειγμα είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος
• Παράδειγμα από τους κακοπληρωμένους δασκάλους, παράδειγμα από τους κουρασμένους γονείς.
• Πάντα υπάρχουν, όπως βλέπεις, «δικαιολογίες» για να μην δίνουμε παράδειγμα στα παιδιά. Αλλά εμείς, είμαστε μεγάλοι. Ας μην ψάχνουμε άλλοθι.
• Τα παιδιά μας μισούν γιατί πάμε να τα καλουπώσουμε στην εικόνα που έχουμε εμείς για τον κόσμο.
• Τα παιδιά θέλουν καθοδήγηση και όρια για να βρουν την ελευθερία.
• Σκόρπιες σκέψεις θα μου πεις! Μπορεί, σαν τα σκισμένα βιβλία στα σκαλιά του σπιτιού μου, που τα έπαιρνε και τα στροβίλιζε ο αέρας.
• Αυτές μου ήρθανε, και έμειναν όπως κόπασε ο αέρας και κατάκατσε στα μάρμαρα ο χαρτοπόλεμος, που κάποτε ήταν βιβλίο.

 Γιάννης Καφάτος / viewtag.gr