Οταν πριν από έναν μήνα έγραφα εδώ για δέντρα που στάζουν αίμα και σταυρούς που θεραπεύουν τον καρκίνο, πέσανε να με φάνε οι θρησκόληπτοι που, προφανώς, όλα αυτά τα θεωρούν απολύτως λογικά.
Για να τελειώνουμε με τις ανοησίες. Η πραγματική εκκλησία (για μένα πάντα) ήταν του παπα-Γιώργη Πηρουνάκη με το μεγάλο έργο του στα χρόνια της χούντας. Του Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας - ενός πραγματικού Αγιου που ως.. συνήθως θα αναγνωριστεί μετά θάνατον. Πραγματική εκκλησία είναι η Κιβωτός του Κόσμου του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου. Είναι οι ιερείς εκείνοι που ζουν και πεθαίνουν χωρίς οφίτσια και μεγαλεία σε συνοικιακές ενορίες κι ερημωμένα χωριά. Η πραγματική εκκλησία δεν έχει αγιασμένες παντόφλες κι ευλογημένα ξώφτερνα. Αυτοί είναι αγοραίοι τσαρλατανισμοί, παρόμοιοι με εκείνους για τους οποίους ο Χριστός πέταξε κλωτσηδόν τους ιερείς του έξω από τον ναό.
Τώρα με τις Πανελλαδικές εμφανίστηκαν πάλι τα εποχικά είδη τύπου αγιασμένα στιλό: αυτά που μόλις σ' τα ευλογήσει παπάς, γράφεις άριστα στις εξετάσεις. Μια πολύ εξυπηρετική ευρεσιτεχνία, μια εύκολη κι εύχρηστη εφαρμογή που σε γλιτώνει από μελέτες, διαβάσματα, ξενύχτια κι αγωνίες. Πάει ο 18χρονος στην εκκλησία, προσκυνάει, παίρνει το στιλό κι αριστεύει.
Νέα παιδιά τώρα αυτό. Οχι η γριούλα με το σκαμνάκι στον όρθρο. Οχι ο φανατικός, όχι ο ψευδόθρησκος. Νέα παιδιά. Κάνουν ουρές στις εκκλησίες για ένα στιλό που αν το αφήσεις ελεύθερο μέχρι και μυθιστόρημα θα σου γράψει.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι ζουν ανάμεσά μας. Κατοικούν στη διπλανή μας πόρτα - αν χτυπήσεις το κουδούνι, τους βλέπεις ολοζώντανους μπροστά σου. Δεν είναι καρτούν, δεν είναι anime, δεν είναι ήρωες παραμυθιών. Ζουν στον 21ο αιώνα και πιστεύουν ειλικρινά πως το κλειδί για την επιτυχία είναι ένα αγιασμένο στιλό. Πιστεύουν ειλικρινά πως ο συμμαθητής που μελετάει θα πατώσει, ενώ αυτοί με το στιλό θα μαζεύουν τα μόρια σαν στραγάλια. Κι όλα αυτά εμείς καλούμαστε να τα συζητήσουμε με σοβαρό πρόσωπο. Χωρίς να βάζουμε τα γέλια - ή τα κλάματα.
Ειλικρινά, κανένας δεν γνωρίζει πού τελειώνει η φάρσα και πού αρχίζει η τραγωδία. Οποιος διαθέτει IQ από +5 και άνω, δεν διανοείται ποτέ πως το αγιασμένο στιλό είναι το σκονάκι που εξασφαλίζει την αριστεία. Και καλά τα παιδιά. Εδώ υπάρχουν γονείς που τα μεγαλώνουν έτσι και που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι τα σπρώχνουν προς τα εκεί. Και ψηφίζουν κιόλας. Και οι γονείς, και τα παιδιά.
Εσείς οι «στιλούχοι» λοιπόν δεν το μάθατε από μένα, αλλά πουθενά στον κόσμο δεν μοιράζουν αγιασμένα στιλό. Με σπάνιες εξαιρέσεις, η Εκκλησία ασχολείται με τα του οίκου της και η Πολιτεία με τα του δικού της. Και δεν φταίει και για τα στιλό ο Διαφωτισμός που δεν τον ζήσαμε στην Ελλάδα. Αρκετά πια με αυτή την καραμέλα - και στην Αλάσκα δεν ζήσανε Διαφωτισμό, αλλά αγιασμένα στιλό δεν έχουν.
Αλήθεια Μακαριότατε, εσείς που είστε η κεφαλή της Εκκλησίας, γιατί δεν καταδικάζετε δημοσίως τέτοιες σκοταδιστικές πρακτικές; Γιατί δεν προστατεύετε τους πιστούς, γιατί διά της σιωπής σας συναινείτε σε τέτοια φαινόμενα; Οταν σε αντικείμενα αποδίδονται θεϊκές υπερδυνάμεις, αυτό είναι ειδωλολατρία, ναι ή όχι, Μακαριότατε;
Και τέλος πάντων γιατί δεν επεμβαίνει εισαγγελέας - ή δεν θεωρείται απάτη όλο αυτό; Ή δεν εμπίπτει σε κανένα νόμο; Αν κάποιος πλανόδιος πουλάει βυσσινάδες π.χ. που γιατρεύουν τον καρκίνο, δεν θα τον τσιμπήσει η Αστυνομία; Αυτός λοιπόν που ευλογεί στιλό, σε τι ακριβώς διαφέρει;
Καλή επιτυχία, παιδιά. Η «μαμαδίστικη» συμβουλή μου είναι να έχετε καλού - κακού μαζί σας κι ένα δεύτερο στιλό, μην και χαλάσει το πρώτο. Ενα δεύτερο: όχι ένα αγιασμένο.
- το κείμενο της Ελενας Ακρίτα δημοσιευτηκε στα ΝΕΑ (09/6/2018)
