Του Κώστα Καρίκη*
Η συζήτηση για την ΕΡΤ δεν τελείωσε και ούτε πρόκειται να τελειώσει ποτέ. «Δικαίωμα συμμετοχής» έχουμε όλοι όσοι έχουμε εργαστεί ή αγωνιστεί για την ΕΡΤ, ακόμη κι εκείνοι που στο παρελθόν έχουν υπάρξει θρασύτατα και αντιδημοκρατικά διώκτες της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Φυσικά, καλοδεχούμενοι στον δημόσιο διάλογο είναι και όσοι.. βρίσκονται κοντά μας λίγο καιρό ή όσοι επιστρέφουν έπειτα από επαγγελματικές περιπλανήσεις στην “Άγρια Δύση” της αγοράς. Αρκεί η συμβολή του καθενός στον διάλογο να γίνεται χωρίς ηθικοπλαστικές κορώνες και χωρίς ανοίκειες (επιεικώς) ταυτίσεις και δήθεν συσχετισμούς με κατ’ επάγγελμα υπονομευτές. Η διετία του μαύρου, διετία του αγώνα για όσους από εμάς επιλέξαμε να μείνουμε πιστοί στο όραμα μιας άλλης ΕΡΤ, δημιούργησε γύρω μας προσδοκίες για κάτι νέο, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες μιας κοινωνίας που ασφυκτιά σε ένα ραδιοτηλεοπτικό περιβάλλον χυδαιότητας και παραπληροφόρησης. Αυτές οι υψηλές προσδοκίες είναι που δεν αφήνουν τη συζήτηση για την ΕΡΤ να σταματήσει και όχι οι εμμονές των εραστών του «μαύρου».
Στη συζήτηση αυτή εμείς που εργαζόμαστε στην ΕΡΤ οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, τις επιτυχίες μας, τις ανεπάρκειές μας, ατομικές και δομικές, μακριά από εύκολες ωραιοποιήσεις και δικαιολογίες. Μακριά από λογικές παράλυσης που φέρνουν τα παιχνίδια ισορροπιών, οι λογικές συνδιοίκησης και οι παραγοντισμοί που έχουμε πληρώσει τόσο ακριβά στο παρελθόν. Φυσικά, εξίσου μακριά και από μηδενισμούς και αυτομαστιγώματα.
Η ΕΡΤ και το τηλεκοντρόλ
Η ΕΡΤ ήταν πάντα στο τηλεκοντρόλ των Ελλήνων, δεν μπαίνει τώρα. Ήταν όταν μετέδιδε Ολυμπιακούς, Eurovision, την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, τη “Λωξάντρα”, τον “Μεθοριακό Σταθμό”, το “Λούνα Παρκ”, την “Αθλητική Κυριακή”, την επιδρομή του χιονιά στην Αθήνα και τον δεύτερο πόλεμο στον Περσικό με μαραθώνιες συνδέσεις και πλήθος απεσταλμένων στην περιοχή, όταν ξενυχτούσε μετρώντας βόμβες στο Βελιγράδι ή νεκρούς συμπολίτες μας στις πυρκαγιές της Ηλείας.
Η ΕΡΤ πάντα έμπαινε στο μάτι κάποιων. Εποχές αναξιοπιστίας και αδράνειας πάντα εναλλάσσονταν με περιόδους δημιουργικής εξωστρέφειας. Αν η ΕΡΤ σήμερα ενοχλεί, δεν είναι επειδή «εκσυγχρονίζεται», αλλά επειδή το περιβόητο newsroom οργανώθηκε όχι με βάση διεθνή εμπειρία, αλλά με το κριτήριο «Εδώ είναι Ελλάδα», όπως οι -πολύ περισσότεροι από 35- παρόντες ακούσαμε στην περιβόητη συνέλευση των δημοσιογράφων από το στόμα κορυφαίου διοικητικού στελέχους.
Πότε ενοχλεί η ΕΡΤ;
Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν, αντί να μοιάζει με αυτό που υποσχεθήκαμε, μοιάζει πολλές φορές με φωτοτυπία από περασμένες δεκαετίες. Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν κάνει πως δεν βλέπει ειδήσεις όπως η -νιοστή, και στα όρια του σαμποτάζ- επίθεση του αρχηγού της Ν.Δ., που δεν κατάφερε να βρει θέση στα δελτία, παρά μόνο σε μια ενημερωτική εκπομπή. Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν κλείνει τα μάτια της σε φαινόμενα καταστολής σε βάρος διαδηλωτών, όπως σε πρόσφατη διαμαρτυρία κατά των πλειστηριασμών, όταν αγνοεί διαμαρτυρίες συνταξιούχων, όταν μεταδίδει ομιλίες του πρωθυπουργού στριμώχνοντας ογκώδεις διαμαρτυρίες που γίνονται την ίδια ώρα στο δελτίο των 11 μ.μ. Και δεν γνωρίζω σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις να «χάθηκε» το θέμα λόγω... συνεννόησης μεταξύ δύο διαφορετικών διευθύνσεων (!) προκειμένου να κινητοποιηθούν ή να κατευθυνθούν τα απαραίτητα τεχνικά μέσα.
Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν, με αφορμή τον νέο κανονισμό προσωπικού, η κοινή γνώμη πληροφορείται για συνδικαλιστικά τερτίπια με ανοησίες όπως ολιγόωρες άδειες σε εορτάζοντες και ημιαργίες-καθρεφτάκια.
Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν, αντί μιας δομής που να αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη λογική αλληλεπίδρασης ενός πολυμορφικού οργανισμού, προκύπτει ένα οργανόγραμμα - παραγγελιά ενός παλιάς κοπής συνδικαλισμού με τιμάρια και φέουδα, με δομές που η λειτουργικότητά τους εξαντλείται στο βόλεμα σε θέσεις ευθύνης «φίλων» και συνοδοιπόρων της πρόσφατα αναβαπτισμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Η ΕΡΤ ενοχλεί όταν, για να χτίσει ενιαίο newsroom, κοινή πρακτική πλέον στο εξωτερικό, δεν καταφεύγει στην πλούσια διεθνή εμπειρία, που άπλετα προσφέρεται προς αξιοποίηση, αλλά σε άγνωστης προέλευσης εσωτερικές εισηγήσεις και σχέδια που εύλογα δημιουργούν καχυποψία και αμφισβητήσεις για τις προθέσεις τους.
Κατανοώ την πρόθεση οποιουδήποτε συναδέλφου έχει συμβάλει ουσιαστικά στη διαμόρφωση του νέου οργανογράμματος να υπερασπιστεί τη συμβολή του, ωστόσο μου είναι δύσκολο να δεχτώ να εκπέμπονται στη δημόσια σφαίρα ανακρίβειες όπως τα περί «κατοχύρωσης του μεγέθους της μέσω των οργανικών θέσεων». Πουθενά στο νέο οργανόγραμμα δεν καταγράφονται οργανικές θέσεις.
Κατανοώ την ορμή του νεοφώτιστου να υπερασπιστεί το μαγαζί όπου βγάζουμε όλοι το ψωμί μας παράγοντας ενημέρωση και πολιτισμό για τους εργοδότες μας. Η πικρή εμπειρία του παρελθόντος όμως διδάσκει ότι μοναδική οδός σωτηρίας είναι να έχουμε ανοιχτά μάτια και να μην κρύβουμε όσα μας πληγώνουν. Να μιλάμε γι’ αυτά ακόμη και μετά την απομάκρυνσή μας από τη «θέση» μας.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας, το χρωστάμε στην κοινωνία. Κι εγώ προσωπικά το χρωστάω και στους συντρόφους μου στον ΣΥΡΙΖΑ: Να εργάζομαι και να διεκδικώ μια ΕΡΤ όχι αριστερή, αλλά αντάξια μια σύγχρονης κυβερνώσας Αριστεράς.
* Ο Κ. Καρίκης είναι δημοσιογράφος της ΕΡΤ, μέλος της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων και το κείμενό του είναι από την «Αυγή»
