Η νύχτα που μίκρυνε ο Ράμος

Αν η μεγάλη εικόνα είναι το 13ο, το 3ο σερί της εποχής Ζιντάν, το 4ο σε 5 χρόνια, αν η μεγάλη εικόνα είναι η εικόνα της συντριπτικής κυριαρχίας, το ερώτημα είναι αν η κυριαρχία αμαυρώνεται από τον τραυματισμό του Σαλάχ από τον Ράμος ή από το πέναλτι στο τέλος της ρεβάνς με τη Γιουβέντους, ή αν αντίθετα αυτά είναι απαραίτητα συμπληρωματικά συστατικά της κυριαρχίας.
Προφανώς και ο Ράμος δεν μπήκε στον τελικό με καμιά κρυφή.. ατζέντα να εξοντώσει τον Σαλάχ. Πιθανότατα ακόμα και στη συγκεκριμένη φάση δεν μπήκε με τη σκέψη ότι θα τον έβγαζε εκτός παιχνιδιού. Αυτό δεν αλλάζει το ότι η λαβή που του έκανε ήταν αν όχι ξεκάθαρα βρώμικη, πάντως αμφιβόλου καθαρότητας. Αυτό δεν αλλάζει πως ήθελε δεν ήθελε να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού, τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού. Με λαβή που του έκανε επίτηδες και όχι κατά λάθος.
Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο ο ίδιος Σέρχιο Ράμος πιάνει το πρόσωπό του σε διεκδίκηση της μπάλας με τον Μανέ, χωρίς αυτός να τον έχει βρει ούτε για αστείο στο πρόσωπο, υποθέτω πως ένας πλανήτης ποδοσφαιρόφιλων τον καταριέται ασύστολα. Αλλά οι κατάρες ανήκουν στο χώρο της μεταφυσικής. Το ποδόσφαιρο είναι ένα ακόμη πεδίο άσκησης εξουσίας. Και την εξουσία την ασκούν τύποι που δεν ντρέπονται και δεν θα ντραπούν.
Ο Ράμος θεωρεί ότι σηκώνοντας μια ακόμη κούπα μεγάλωσε απόψε λίγο ακόμα. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Κανείς δεν θα το θυμόταν εις βάρος του αν δεν τη σήκωνε. Αρκετοί όμως θα θυμούνται όσα έκανε απόψε πριν φτάσει να τη σηκώσει.

Old Boy / thegreekcloud