Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάθομαι και κοιτάω τις σημειώσεις μου από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Κάθομαι και διαβάζω τα συνθήματα που ακούστηκαν:
«Μακεδονία, η λύση είναι μία. Ν’ ανοίξουμε τα σύνορα, να..
φτάσουμε Σερβία».
«Η Μακεδονία είναι ελληνική. Αλήτες, προδότες, πολιτικοί».
«Τσίπρα, Μητσοτάκη κι εσείς πολιτικοί, τα σύνθετα δεν έχουν καμιά προοπτική».
«Διπλή ονομασία σημαίνει καπηλεία».
Και πάει λέγοντας…
Μα πιο πολύ απ’ όλα ακούγονταν συνθήματα εναντίον του δήμαρχου Θεσσαλονίκης, με τα περισσότερα εξ αυτών να είναι χυδαία και υβριστικά. Και γηπεδικά μάλιστα, από εκείνα που συνήθως αφορούν στους διαιτητές, στους επόπτες, στις σεξουαλικές προτιμήσεις τους και στις μανάδες τους. Χιλιάδες κόσμος να βρίζει τη μάνα του Μπουτάρη. Και γύρω πιτσιρίκια ένα σωρό, γιατί είχε αρκετά παιδιά στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, σε αντίθεση με το συλλαλητήριο της Αθήνας. Σαν το τρίχρονο μπεμπέκι στην αγκαλιά ενός τύπου που κυνηγούσε τον δήμαρχο στο μνημόσυνο για τη γενοκτονία των Ποντίων.
Ο Μπουτάρης έπεσε. Έπεσε, αλλά ξανασηκώθηκε και στέκει πλέον εμβληματικός, φάρος αντίστασης κόντρα στα φασιστάκια και στους συνοδοιπόρους τους. Το είπε και ο ίδιος, μιλώντας για την επίθεση εναντίον του και τους εμπνευστές της:
«Ο φασισμός ξέρουμε που οδηγεί. Είναι υποχρέωσή μας το γεγονός αυτό να το αναδείξουμε. Να ονοματίσουμε τους οργανωτές και εμπνευστές των φασιστικών σχεδίων και να τους απομονώσουμε».Για την ώρα έχουν συλληφθεί και καταδικαστεί τρία άτομα και ταυτοποιηθεί άλλα τρία. Ανάμεσα στα τελευταία φιγουράρει και ένας 44χρονος αστυνομικός εν ενεργεία, ο οποίος υπηρετεί σε γραφείο στη Θεσσαλονίκη. Προφανώς δεν άντεξε ο άνθρωπος κλεισμένος στους τέσσερεις τοίχους και αποφάσισε να γυμναστεί λιγάκι στον καθαρό αέρα. Κλωτσώντας και χτυπώντας τον Γιάννη Μπουτάρη…
Υπάρχει, βέβαια, και η ηθική αυτουργία σε όλη αυτή την ιστορία. Υπάρχουν και τα καϊνάρια που χειροκρότησαν τον ξυλοδαρμό, με δικαιολογίες τσίγκινες και διάτρητες. Κάτι για πατρίδα, κάτι για Μακεδονία, κάτι για ξεπούλημα, σαν τα συνθήματα που γράφω πιο πάνω. Κι ύστερα αφροί στο στόμα και αίμα στα μάτια, σαν λυσσασμένα λυκόσκυλα να ορμούν στη λεία τους. Ας μην ξεχάσουμε παρακαλώ τα ονόματά τους, ας τα καταγράψουμε δια περαιτέρω χρήση. Η ιστορία δεν πρέπει να λησμονεί.
Και ας θυμηθούμε επίσης, πως όσοι και να επιτέθηκαν στον Γιάννη Μπουτάρη, όσοι και να τον χτύπησαν, η συντριπτική πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων τον θέλει για δήμαρχό της. Περίπατο τις κέρδισε τις εκλογές το 2014, με ισχυρό αντίπαλο μάλιστα, και εξακολουθεί να απολαμβάνει πολύ υψηλά ποσοστά αποδοχής. Αυτή η πλειοψηφία έφριξε αντικρίζοντας το καφριλίκι της περασμένης εβδομάδας και αυτή η πλειοψηφία είναι που αποφασίζει εν τέλει και όχι καμιά δεκαριά καουμπόηδες ή μερικές χιλιάδες μακεδονομάχοι. Αρκεί να θυμάται ότι πρέπει που και που να σηκώνεται από τον καναπέ και να δείχνει τα δόντια της!
Υ.Γ.: Μπράβο στον Σταύρο Θεοδωράκη που πρώτος ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να συναντηθεί με τον Μπουτάρη, μπράβο και στον Αλέξη Τσίπρα που επισκέφθηκε σήμερα τον δήμαρχο για να του εκφράσει τη συμπαράστασή του. Μικρές αλλά όχι ασήμαντες χειρονομίες, που δείχνουν το δρόμο…
