Στα πρώιμα επαγγελματικά μου χρόνια, στα χρόνια του «δημοσιογραφικού αγροτικού» που πέρασαν σχεδόν όλοι της γενιάς μου –αλλά και των προηγούμενων και των επόμενων, ακόμα περισσότερο των σημερινών γενεών– στα χρόνια δηλαδή που οι εφημερίδες εκμεταλλεύονταν τη δίψα μας για δουλειά και μας πλήρωναν μόνο με ελπίδα για να μπούμε κάποτε..
(κάποτε!) στο μισθολόγιο, είχα μια σαρωτική ορμή για μάθηση. Ήθελα να ξέρω καλά τη γλώσσα (νομίζω ότι ουδέποτε την έμαθα ΑΡΙΣΤΑ, ακόμα την ψάχνω στους λαβυρίνθους της, γιατί δεν έχει τελειωμό αυτό το ταξίδι της αναζήτησης) και, ακόμα, μοχθούσα να ανακαλύψω τα μυστικά του καλού ρεπορτάζ, την τεχνική της συνέντευξης (που «πάντα πρέπει να λέει κάτι που βγάζει τίτλο και είδηση», με δασκάλευαν οι Νέστορές μου), τους ρυθμούς και τους χρόνους της έκδοσης.
Ακόμα διερευνούσα και τα μυστικά της τυπογραφίας: σε πόσα εκατοστά αντιστοιχεί το τυπογραφικό
τετράγωνο (μέτρο της τυπογραφίας που σήμερα είναι σε αχρησία), σε πόσες
στιγμές υποδιαιρείται (εξ ου και ονομασία του μεταλλικού χάρακα:
στιγμόμετρο τον λέγαμε), πώς γίνεται η
διαστίχωση μιας τυπογραφικής στήλης με μεταλλικά μικρά ελάσματα για να μεγαλώσει αν χρειαστεί ώστε να έρθει στα μέτρα που απαιτεί η σελιδοποίηση, πώς δουλεύει η
λινοτυπική μηχανή, πώς το κυλινδρικό πιεστήριο, πώς σχεδιάζεται το
κασέ (το πρόπλασμα της σελίδας σαν να λέμε) στα ειδικά τυπωμένα «
κασόχαρτα» όπως τα αποκαλούσαμε ή σε απλά δημοσιογραφικά χαρτιά που τα χωρίζαμε σε οκτώ ή έξι στήλες, ανάλογα με το αν ήταν μικρό η μεγάλο σχήμα τής εφημερίδας, πώς βγαίνει ο τίτλος, πόσα γράμματα πρέπει να έχει κάθε αράδα στο μονόστηλο, στο δίστηλο, στο πεντάστηλο ανάλογα με το είδος και το μέγεθος της γραμματοσειράς κ.λπ.
- διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέχεια που υπογράφει ο πολύ «παλιός» Δ.Β. στο harddog-sport ΕΔΩ
