Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Μιλάμε τώρα έτος 1978, αρχαιότατοι χρόνοι, ούτε κινητά δεν υπήρχαν. Είμαι Τρίκαλα, μόλις έχω πάει Γυμνάσιο, μόλις έχω βγει απ’ το αυγό, έρχεται ο Σαββόπουλος στην πόλη μας. Παλαβωμένος εγώ με Νιόνιο, ακόμη πιο παλαβωμένη..
η παρέα μου, πάμε βγάζουμε εισιτήρια από τους πρώτους. Φτάνει η μέρα, ξεκινάει η συναυλία, παίζει η Οπισθοδρομική Κομπανία, δε γουστάρουμε Οπισθοδρομική Κομπανία. Αλλά όταν βγαίνει ο Σαββόπουλος, πεταγόμαστε όλοι όρθιοι. Και αμέσως νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει απ’ το γιακά και να με κατεβάζει κάτω…
Ο χαφιές του σχολείου ήτανε, που είχε κάτσει ακριβώς από πίσω μας με τη δική του την κομπανία. Και μας την πέσανε όχι και τόσο ευγενικά και αφορμή ψάχνανε για τρελό καυγά για να γίνει η συναυλία μπουρδέλο. Δεν τους την δώσαμε. Εγώ ήθελα δηλαδή και να τσακωθώ και να αρπαχτώ, αλλά υπήρχαν άτομα πιο ψύχραιμα στο παρεάκι που μας κουλάρανε. Και δώσαμε τόπο στην οργή και χαρήκαμε τον Νιόνιο και καλά περάσαμε και βγήκαν και φωτογραφίες, τις φυλάω, δεν τις πέταξα ποτέ. Μπορώ μάλιστα να ξεχωρίσω τη φάτσα του χαφιέ, ακριβώς από πίσω μου, σαν λυσσασμένος ήτανε. Με την εξουσία ακόμη στα χέρια του, αλλά μέρα με τη μέρα να φεύγει και να εξανεμίζεται.
Αυτή ήταν η Ελλάδα πριν από τέσσερις δεκαετίες ακριβώς. Να μην μπορείς να σηκωθείς απ’ την καρέκλα σου στο κινηματοθέατρον «Αχίλλειον» των Τρικάλων, για να χειροκροτήσεις όρθιος το Σαββόπουλο. Και φτάσαμε στην Ελλάδα του 2018 να μπουκάρει ο Ρουβίκωνας στο Δημαρχείο της Τήνου, στο Βρετανικό Συμβούλιο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας και να πετάει τρικάκια, να πετάει μπογιές, να υψώνει φωνή, να σπάει τζάμια, να κάνει φασαρίες ένα πράγμα και να αναστατώνει τον κόσμο και να διαταράσσει την κοινή ησυχία. Εκεί μας καταντήσανε οι αλήτες…
Πρώτο θέμα ο Ρουβίκωνας και η δράση του και η ανομία η συνακόλουθη, που τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναδεί η Αθήνα, δεν έχει ξαναδεί η Ελλάδα, δεν έχουν ξαναδεί τα Βαλκάνια, δεν έχει ξαναδεί η Ευρώπη, δεν έχει ξαναδεί το Βόρειο Ημισφαίριο, δεν έχει ξαναδεί η υφήλιος ολόκληρη. Ούτε οι Avengers στο σινεμά δεν κάνουν τέτοιο τζέρτζελο και δεν συγκεντρώνουν τέτοια δύναμη πυρός ικανή να ανατρέψει τις ισορροπίες του σύμπαντος. Μόνο ο Ρουβίκωνας ο καταραμένος, που ανοίγει μάλιστα και σχολή στελεχών στα Εξάρχεια και υποδέχεται νέα μέλη.
Πράγμα που το είχε πει και προ καιρού η οργάνωση, όταν είχε εξαγγείλει άνοιγμα στην κοινωνία, αλλά δεν της βγήκε ακριβώς. Μπορεί να της βγει τώρα, ποιος ξέρει, καλοκαίρι είναι κι έχει ο κόσμος άφθονο ελεύθερο χρόνο στα χέρια του. Άσε που τους βοηθάει και η δικαιοσύνη τους σατανάδες, αθωώθηκαν όσοι και όσες πέταξαν τρικάκια και φώναξαν συνθήματα στο δημαρχείο της Τήνου, με αφορμή το θάνατο δύο εργατών σε σκουπιδιάρικο. Κι αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε την δικαιοσύνη, ποιόν διάολο μπορείς να εμπιστευτείς σε αυτή τη χώρα;
Οπότε; Οπότε, εξ όνυχος τον λέοντα, όπως συμβαίνει πάντοτε στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Φτάσαμε στο σημείο να κλαίνε μάνες, να κλαίνε παιδιά, να κλαίει ολόκληρη η αξιωματική αντιπολίτευση με τον Ρουβίκωνα κι ο Ρουβίκωνας το πιο τρομερό που έχει κάνει είναι ότι έσπασε τζάμια και πέταξε μπογιές. Αναρωτιέμαι αν κάποιοι νοσταλγούν τις παλιές μέρες, τότε που οι χαφιέδες κάνανε κουμάντο στη χώρα και ήταν τα στόματα κλειστά. Και μόλις πήγαινες να ορθώσεις ανάστημα, σε άρπαζε ένα χέρι απ’ το γιακά για να σε βάλει στη θέση σου…
- από το newpost