Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
The bad news:
Βάρεσαν τα φασιστόμουτρα τον Γιάννη Μπουτάρη.
The good news:
Με αφορμή τον ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη, άνοιξε ξανά η συζήτηση για τη βία.
Για τις μορφές της βίας, για το χαρακτήρα της βίας, για το.. χρώμα της βίας στην Ελλάδα σήμερα. Μια συζήτηση απολύτως χρήσιμη, για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις του καθενός και της καθεμιάς εξ ημών. Και για να καταλάβουμε τι έχουν ο καθένας και η καθεμιά στα μυαλουδάκια τους όταν αναφέρονται στη βία και στις παραφυάδες της.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Μ’ αρέσει το βρισίδι και εξασκώ την τέχνη της ύβρεως σε κάθε ευκαιρία. Ως και τις μαλακίες που βλέπω στην τηλεόραση τις βρίζω και γυρνάει το γραφείο όλο και με κοιτάει και γυρνάει κι ο Χατζής και μου λέει «χαλάρωσε Ξανθάκη, θα σε πάρουν με το ζουρλομανδύα»! Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, μια χαρά υπόθεση είναι το βρισίδι και σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στις πάσης φύσεως εξουσίες. Την τελευταία σου ευκαιρία να κερδίσεις έναν πόντο, να καταγράψεις μια ελάχιστη αντίσταση, μια ακόμη πιο ελάχιστη νίκη απέναντι στην αδικία, στην αυθαιρεσία, στην καταπίεση.
Θα μου πείτε, βεβαίως, έτσι το βλέπεις εσύ και εκεί που εσύ βλέπεις αδικία, αυθαιρεσία και καταπίεση ο άλλος βλέπει αριστεία, δικαιοσύνη και ευταξία. Πώς του την πέφτεις δηλαδή και πώς τον στολίζεις με κάθε είδους κοσμητικά επίθετα; Η απάντηση είναι απλή:
Αυτή είναι η Δημοκρατία παλικάρια μου, αυτή είναι η Εκκλησία του Δήμου που εφηύραν και καθιέρωσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Κι άμα δεν σ’ αρέσει, γύρνα πίσω στη σπηλιά να κάνεις παρέα με τους Νεάντερνταλ.
Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιοι τα εισπράττουν τα βρισίδια δηλαδή; Πολιτικοί είναι, μια χαρά ξέρουν τι δουλειά κάνουν και γιατί την κάνουν και πως την κάνουν. Δεν τους έβαλε κανένας με το ζόρι να κυβερνάνε ή να αντιπολιτεύονται. Κι όπως είπε κι ο Χάρι Τρούμαν στην πιο ευφυή παρόλα της ζωής του:
Έτσι είναι η πολιτική. Άμα δεν γουστάρεις τη ζέστα, βγες απ’ την κουζίνα!
Οπότε βρίσιδι κι άγιος ο Θεός, καλά να μας έχει η Παναγίτσα να μην το βουλώνουμε το στόμα μας. Και σάτιρα οπωσδήποτε, και καμιά μούντζα ενίοτε και άμα θέλετε να βάλουμε στην εξίσωση και το γιαουρτάκι. Πάει στο διάολο, γιατί όχι, άλλωστε από ένα πρόβιο περιωπής κανείς δεν πόνεσε και κανείς δεν υπέφερε. Σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις, μπορεί να είναι και αναγκαίο. Γιατί η ζωή δεν είναι πίου πίου μπροστά στις οθόνες. Η ζωή είναι κάτι παραπάνω από αυτό και κάτι πιο συναρπαστικό από αυτό και κάτι πιο ζόρικο από αυτό.
Πράγμα που επιλέγουν να λησμονούν όσα καϊνάρια έσπευσαν για μια ακόμη φορά να βαφτίσουν κατάπτυστη και επικίνδυνη βία κάθε δραστηριότητα που ξεφεύγει από το σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω. Βία το βρισίδι, βία η σάτιρα, βία η μούντζα, βία το γιαούρτωμα του Πάγκαλου, βία ο ξυλοδαρμός του Μπουτάρη, βία και η δολοφονία του Φύσσα. Όλα στο μπλέντερ της αυθαιρεσίας, πολιτικής και δημοσιογραφικής, που μοναδικό στόχο έχει να μας καταστήσει στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Να μας μεταμορφώσει σε ακέφαλα κοτόπουλα που θα καταναλώνουν απ’ το πρωί ως το βράδυ ριάλιτι και τηλεπαιχνίδια. Και θα κλάνουν ευτυχισμένα, όταν θα φθάνει ο δήμιος με το τσεκούρι στο χέρι…
- από το newpost
