Ή για να το πω πιο σωστά: Ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν από τους δαίμονες τους. Αλλά τον βρίσκουν στην πρέζα.
Και η πρέζα, μια δόση για πέντε ή δέκα ευρώ κυκλοφορεί στους δρόμους του κέντρου.
Άνθρωποι-σκιές στο Μεταξουργείο, στο εμπορικό τρίγωνο, στο Πεδίο του Άρεως, στη Μασσαλίας δίπλα από τη Νομική βρίσκουν.. πιο εύκολα τη δόση τους από κάποιον που μάταια αναζητά μια δουλειά.
Λέω τις περιοχές που βλέπω με τα μάτια μου, όχι που “άκουσα” από γνωστούς κλπ. Τους βλέπω να μαζεύονται, να βαράνε τις ενέσεις σε όποιο σημείο του κορμιού τους μπορεί να υπάρχει φλέβα, μόνοι τους ή ο ένας στον άλλον.
Πρόσωπα που δεν καταλαβαίνεις πλέον την ηλικία τους από το δηλητήριο που έχει τσακίσει το σώμα και το μυαλό τους.
Πρόσωπα που ίσως τρομάζουν έναν περαστικό αλλά τελικά είναι πιο τρομαγμένα και τα ίδια.
Το κέντρο της Αθήνας έχει και αυτή την όψη. Της πρέζας της τρομερής. Που με βια σκοτώνει ανθρώπους που δεν μπορούν να βρουν βοήθεια. Πολλές φορές φταίνε κι οι ίδιοι. Πολλές φορές φταίει και η πολιτεία που δεν έχει την απαραίτητη πρόνοια για τα χαμένα βλέμματα που κυκλοφορούν και ψάχνουν. Κι αφού μόνο πρέζα βρίσκουν. Την παίρνουν.
Γιάννης Καφάτος
(κείμενο και φωτογραφία από το viewtag)