(...)
Αµα κάνεις µια βουτιά στον εαυτό σου, λέει ο µέγας Σαββόπουλος, δεν θα βρεις τον εαυτό σου αλλά όλους τους άλλους, τους µικρούς και τους µεγάλους, γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας. Κάπως έτσι βρήκα ή µάλλον µε βρήκε ο καλύτερος φίλος του πατέρα µου, ο Δήµος ο Μαυροµµάτης. Δηµοσιογράφος, παλιός αριστερός, είχε οργανώσει την πρώτη διαµαρτυρία κατά της χούντας ανήµερα την 21η Απριλίου στο Ηράκλειο, διανοούµενος, ζωντανός φορέας της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού πολιτισµού, µε όλη την έννοια των όρων, ο οποίος µε κληρονόµησε και µ' έναν τρόπο τον κληρονόµησα. Οταν είδε τα δύσκολα, µου είπε πως έφτασε η στιγµή «να παίξουµε πνευµατικό µποξ». Ανάθεµά µε και αν κατάλαβα.
(...)
Με πήρε από το χέρι και άρχισε - συζητώντας µαζί µου ατέλειωτες ώρες - να µου µαθαίνει γιατί αξίζει ο κόσµος τούτος. Εκείνος µε έµαθε να διαβάζω από τους αρχαίους Πλάτωνα και Αριστοτέλη, µέχρι τον Μαρξ και Χάγιεκ. Εκείνος µε µάθαινε από τις σιωπές στα δηµοτικά τραγούδια µέχρι Ζαχαρία Παπαντωνίου και Βάρναλη. Και εκείνος µου έδειξε πώς να πρωτοφλερτάρω.
(...)
Ολο αυτό δεν το έκανε ποτέ κουνώντας µου το δάχτυλο αλλά µε τρυφερότητα και ευαισθησία. Ηταν εκεί σε κάθε στιγµή, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας - μεγαλώνοντας κυρίως της νύχτας-, καπνίζοντας ασταµάτητα Κιρέτσιλερ, µε την τραγιάσκα του και ένα ποτήρι κρασί, για να µου ανοίγει τους δρόµους που ήµουν σίγουρος πως ήταν κλειστοί. Για να µου προσφέρει εκείνα τα µικρά και τα µεγάλα για να αντιµετωπίζω την καθηµερινότητα, αλλά κυρίως προοπτική και ελπίδα. Κάπως έτσι ανακάλυψα τον εαυτό µου και τα βρήκα µαζί του. Εφυγα για το εξωτερικό, έζησα πολλά χρόνια, σπούδασα, δούλεψα. Και τώρα µε τη Σία αποφασίσαµε να ονοµάσουµε τον γιο µας Δήµο. Για εκείνον. Η ζωή βλέπεις πάντα κερδίζει.
- από τη συνέντευξη του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Κώστα Μπακογιάννη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (26/4/2018) και στη Ζωή Λιάκα