Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Σηκώνεσαι το πρωί, νίβεσαι, πίνεις καφέ, πίνεις τσάι, πίνεις χυμό, κάνεις τσιγάρο, ντύνεσαι, χαιρετάς την οικογένεια, χαιρετάς το ίντερνετ, χαιρετάς το γατί, μπαίνεις στο αμάξι, μπαίνεις στο Μετρό, μπαίνεις στο λεωφορείο, πας στη..
δουλειά. Δουλεύεις. Τελειώνεις τη δουλειά, τα μαζεύεις, ξαναμπαίνεις στο αμάξι, στο Μετρό, στο λεωφορείο. Γυρνάς σπίτι, πας για ποτάκι, πας σινεμά. Περνάει η ώρα, νυστάζεις, χασμουριέσαι, βάζεις τις πυτζάμες, βάζεις το φανελάκι, βάζεις το νυχτικό, σβήνεις τα φώτα. Κοιμάσαι.
Αυτή είναι η ζωή σου, αυτή είναι η ζωή όλων μας. Εξαιρούνται οι άνεργοι, οι άρρωστοι και κάποιες άλλες ειδικές κατηγορίες, αλλά κι αυτοί ένα ανάλογο νορμαλιτέ θα επιζητούσαν. Και σίγουρα δεν ψάχνανε να κυνηγιούνται με τους Τούρκους πάνω από βουνά, λαγκάδια και θάλασσες και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να πάθει βλάβη το γαμημένο το μαραφέτι που καβαλάνε και να τους αφήσει ξεκρέμαστους εν μέσω νεφών. Κανένας δεν το θέλει αυτό. Μερικοί ωστόσο το ζούνε κάθε μέρα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…
Ημών των υπολοίπων δηλαδή, τη δική μας κανονικότητα, τη δική μας ρουτίνα είναι που υπερασπίζονται οι πιλότοι του Αιγαίου. Δίχως να το κάνουν θέμα, χωρίς φωνασκίες και κομπασμούς και λοιπά θεατρικά που ταιριάζουν μόνο σε ριάλιτυ. Μπαίνουν στο αεροπλάνο, το σηκώνουν, αναπτύσσουν ταχύτητα και πάνε να πλακωθούν με τους απέναντι, για να μπορούμε εμείς με την ησυχία μας να κοιμόμαστε, να ξυπνάμε, να ερωτευόμαστε, να χαζολογάμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πόσο βαρύ ήταν το αρνί και πόσο εύγεστη η μαγειρίτσα. Και οι πιλότοι δεν ξέρουν τις τους ξημερώνει. Και οι πιλότοι μετρούν απώλειες.
Η τελευταία εξ αυτών ακούει στο όνομα Γιώργος Μπαλταδώρος, ήταν ο σμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας και πατέρας δύο παιδιών, που σκοτώθηκε χθες, όταν έπεσε το αεροσκάφος του έξω από τη Σκύρο. Επέστρεφε στη βάση του έπειτα από αναχαίτιση τουρκικών μαχητικών, γεγονός που οδήγησε κάποιους άμυαλους να γράψουν ότι οι γείτονες τον «ρίξανε». Κάποιους άμυαλους που διψάνε για αίμα. Το αίμα των άλλων βεβαίως, γιατί το δικό τους δεν θα το δει ποτέ το φως του ήλιου. Δεν θα γίνουν ποτέ αυτοί θύματα μιας παράλογης έντασης που καλά κρατεί δεκαετίες τώρα. Οι πολεμοκάπηλοι θα κοιμούνται ήσυχοι στα κρεβάτια τους, όταν οι πολεμιστές θα δίνουν τις ζωές τους για την πατρίδα…
Ας πούμε λοιπόν ένα στερνό αντίο στον σμηναγό Γιώργο Μπαλταδώρο κι ας ευχηθούμε η θυσία του να βάλει λίγο μυαλό σε όλους τους ζηλωτές του θεού Άρη, εντεύθεν κακείθεν του Αιγαίου. Και να ξυπνήσει όλους εμάς τους υπόλοιπους, που επιμένουμε να μην βλέπουμε ότι η τρέλα, η μανία, ο ζόφος ετοιμάζονται να μας χτυπήσουν την πόρτα.
Υ.Γ.: Σαφώς άκομψος ο τρόπος που διάλεξε να επικοινωνήσει το θλιβερό συμβάν ο Πάνος Καμμένος. Αλλά είναι ένας άκομψος τρόπος που χρησιμοποιείται πλέον παγκοσμίως σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Και όσοι πέσανε να τον φάνε, πάλι μέσα από τα social media εξέφρασαν το μένος τους…
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost