Μεγαλοβδομαδιάτικα, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωνε τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης για την πορεία των διαπραγματεύσεων σε σχέση με το «Μακεδονικό». Όλους πλην Μητσοτάκη. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας δεν καταδέχτηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με έναν απλό υπουργό. Αντ’ αυτού, έστειλε στον κ. Κοτζιά τον... σκιώδη ομόλογό του. Τον Κουμουτσάκο...
Ως γνωστόν, ο κ. Μητσοτάκης αισθάνεται πρωθυπουργός.. εκ γενετής. Ούτε καν «συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή», με διορθώνει πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του. Με προϋπηρεσία... προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος αν σας ενδιαφέρει.
Ακριβώς: «Συμπεριφέρεται σαν πρωθυπουργός εν αναμονή. Και μάλιστα εν αδίκω αναμονή», συνομολογεί άλλο πρόσωπο. Του στενού, επίσης, περιβάλλοντος του Κυριάκου. Δημοσιογράφος αυτός. Ναι, από εκείνους που μετριούνται απ’ τους γκαλοπατζήδες της «παράταξης» για την πολιτική τους... καταλληλότητα. Και, ως εκ τούτου, αισθάνονται ήδη σκιώδεις βουλευτές της σκιώδους κυβέρνησης της Ν.Δ. Ούτε καν: υπουργός εν αναμονή, παρά τω πρωθυπουργώ εν αναμονή ο συγκεκριμένος...
Πάμε σοβαρά τώρα. Γιατί διαπράττουμε ήδη την απρέπεια να γράφουμε ευθυμογράφημα με υλικό ενός προσωπικού πολιτικού δράματος; Διότι περί αυτού πρόκειται. «Ο Κυριάκος δεν πήγε στον Κοτζιά γιατί δεν θέλει λύση του “Μακεδονικού” στη συγκεκριμένη συγκυρία» μου αποκάλυψε το πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός του με προϋπηρεσία προσώπου αλλοτρίου πολιτικού περιβάλλοντος: «...Δεν επιθυμεί καμιά λύση κανενός προβλήματος μέχρι να πάμε στις εκλογές» πρόσθεσε. «Ούτε καν την ειρήνευση στα ελληνοτουρκικά και την επιστροφή των δύο κρατουμένων δεν εύχεται. Το χειρότερο δε γι’ αυτόν θα ήταν μια καθαρή έξοδος απ’ το πρόγραμμα τον Αύγουστο».
*******
Εν ολίγοις, τα πρόσωπα του εν αναμονή... περιβάλλοντος του κ. Μητσοτάκη μου εμπιστεύτηκαν ότι ο αρχηγός τους βασανίζεται από ένα σύνδρομο αυξομειούμενης πολιτικής αναξιοπιστίας: είναι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε δημόσια συνάντηση και συνομιλία του με τον πρωθυπουργό μειώνει την αξιοπιστία του πρώτου αυξάνοντας την αξιοπιστία του δεύτερου. Φαντάσου το δράμα του, όταν φαντασιώνεται τον Αλέξη ως... Μεγαλέξανδρο να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δική του στο ναδίρ...
Τίποτε το καινούργιο: ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιφέρει την πολιτική αναξιοπιστία του από τη στιγμή που πήρε το χρίσμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θυμάμαι ακόμα εκείνο το «Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα μας» που είχε πει σε μία από τις πρώτες «προεδρικές» ομιλίες του.
Δεν είπε «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο...». Είπε, «πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας ότι μπορούμε να τους υποσχεθούμε ένα καλύτερο αύριο” και αυτό συνιστούσε ήδη μια δραματική ομολογία πολιτικής αναξιοπιστίας: είμαι τόσο αναξιόπιστος, που δεν μπορώ ούτε καν να πείσω ότι μπορώ (ότι είμαι σε θέση) να υποσχεθώ...
*******
Για να πούμε όλη την αλήθεια, στην Ελλάδα της κρίσης, η ούτως ή άλλως κουρελιασμένη από τη διαφθορά του μεταπολιτευτικού συστήματος πολιτική αξιοπιστία μηδενίζεται και για τεχνικούς, ας τους πούμε, λόγους: καθώς η ανεξαρτησία της χώρας απαλλοτριώνεται με τα Μνημόνια και την οικονομική επιτήρηση, οι πολιτικοί ηγέτες των κυβερνώντων κομμάτων μεταβάλλονται σε απλούς διαχειριστές των επιβεβλημένων μνημονιακών υποχρεώσεων. Κι έτσι χάνουν ακόμα και το «δικαίωμα στην αναξιόπιστη υπόσχεση». Ακόμα και σ’ εκείνο το φαύλο «θα» των «Μαυρογιαλούρων».
Ώσπου στις 25 Ιανουαρίου του 2015, ένας νεαρός πολιτικός ηγέτης με βασικό όπλο το ηθικό πλεονέκτημα της ελληνικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), ο Αλέξης Τσίπρας, άρχισε να γράφει Ιστορία ως οδηγός όλων των Ελλήνων που είχαν εκφράσει μια γενναία διάθεση υπέρβασης του σάπιου πολιτισμικού, ελληνικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, μια θέληση για παλινόρθωση της πολιτικής αξιοπιστίας.
Αναμφίβολα, παρά τον αναγκαστικό συμβιβασμό του, ή και χάρη σ’ αυτόν, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει και σήμερα ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ένας από τους πλέον αξιόπιστους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν κάνει πράξη την εφιαλτική φαντασίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη: ο Αλέξης ως... Μεγαλέξανδρος να λύνει το «Μακεδονικό». Και τα ελληνοτουρκικά. Και στο καπάκι να επιτυγχάνει και την «καθαρή έξοδο». Ανεβάζοντας την αξιοπιστία του στο ζενίθ. Και κατεβάζοντας τη δική του στο ναδίρ...
* το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (07/4/2018)
