Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να βάλω ένα μαντήλι μπροστά στο στόμα. Όμως τελικά ζήτησα από τον εαυτό μου να το ζήσει με.. όλες του τις αισθήσεις. Τα μάτια μου έβλεπαν ένα πτώμα να τυλίγεται στις φλόγες. Τα αυτιά μου άκουγαν το τραγούδι των συγγενών. Και στην επόμενη ανάσα ο ζεστός αέρας μπήκε στα πνευμόνια μου φέρνοντας μαζί καπνό και τέφρα. Στο μέτωπο μου είχα ένα χάραγμα από στάχτη. Και μέσα μου κάτι από το πτώμα που άρπαξαν οι φλόγες. Ήταν γυναίκα.
(...) Στέκομαι στο Μανικάρνικα Γκατ, στον λατρευτικό χώρο μπροστά στον Γάγγη, όπου οι αποτεφρώσεις νεκρών ακολουθούν τον κύκλο της ζωής και του θανάτου: δεν σταματούν ποτέ. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Όλο τον χρόνο. Το κρεματόριο στο Βαρανάσι είναι ένας από τους λόγους που με έφερε εδώ. Ήθελα να το δω από κοντά. Μπορεί να είναι η ενστικτώδης φοβία που έχω για τον θάνατο, η οποία με τραβάει κοντά του. Θέλω να δω, να ξορκίσω, να φοβάμαι λιγότερο. Αλλά νομίζω υπεράνω όλων είναι το σοκ. Είναι η πρόκληση να σας περιγράψω κάτι και να μην μπορώ, να εκτίθεμαι πλήρως από τη γύμνια μου. Τόσες λέξεις και να μην ξέρω ποιες να πιάσω. Δύο νύχτες και ένα πρωινό βρέθηκα εκεί, στο κρεματόριο. Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά θεάματα που έχω δει στη ζωή μου.(...)- διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κ. Γιαννακίδη και δείτε φωτογραφίες στο protagon
