Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάτσε τώρα εσύ να γράφεις για τον Γιουνκέρ, που βγήκε και είπε ότι στις 20 Αυγούστου τελειώνει το τρίτο και τελευταίο πρόγραμμα και ανακουφίστηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και πανηγύρισαν σφόδρα γιατί είναι πλάσμα πολύ συμπαθητικό ο Ζαν Κλοντ και λέει μόνο αλήθειες, ενώ στη Νέα Δημοκρατία τα πήραν.. κρανίο με το κουμμούνι το ξεφτίλικο, το ευρωπαϊκό και του κόψανε την ομιλία στο Ίδρυμα Καραμανλή, γιατί έτσι ρε φίλε, γιατί μπορούν. Να κάτσεις εσύ να γράψεις, γιατί εγώ καρνάβαλο τον θεωρούσα τον Γιουνκέρ και καρνάβαλο τον θεωρώ. Κι αν η Ελλάδα τα καταφέρει, δεν θα είναι επειδή μας βοήθησε αυτός ο κόπανος.
Οπότε κάνω στροφή και καταπιάνομαι με ένα θέμα που πέρασε κάπως μπάι. Με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στο Λύκειο και τις αλλαγές που προέβλεπε ο νόμος Φίλη και πάρτες κάτω αυτές τις αλλαγές, είναι αντισυνταγματικές και αντίθετες με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όπως μαθαίνω μάλιστα από το ρεπορτάζ:
«Η απόφαση βασίστηκε στις σταθερές της προηγούμενης για τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια, διαθέτει όμως ευρύτερη πλειοψηφία και σκληρότερη διατύπωση στην επιχειρηματολογία της».Καθότι στο Λύκειο, σκέφτομαι τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, είναι πράγματι πιο κομβικό να κάνεις Θρησκευτικά σε σχέση με το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Στο Λύκειο είναι που ξύνουν τις πατσές όλη μέρα οι μαθητές και οι μαθήτριες, διόλου ίλιγγο και ιλαρά δεν παθαίνουν που κρίνεται το μέλλον τους από πέντε κωλομαθήματα και άλλους τόσους γαμωβαθμούς.
Στο Λύκειο άμα είσαι, δεν σε νοιάζει τίποτε άλλο από τη θρησκευτική σου συνείδηση και αυτό το έγκλημα του Φίλη που προκάλεσε «ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια ως προς την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας». Δεν τρέμει η ψυχή σου για τα θέματα στις εξεταστικές, δεν ανεβάζεις σφυγμούς μήπως και ξέχασες κάτι πάνω στη φούρια σου, δεν αγχώνεσαι και με την τελευταία λεπτομέρεια, την τελευταία σελίδα, την τελευταία άσκηση και παράγραφο. Αυτό που σε καίει και σε κόφτει είναι η «σύγχυση στη θρησκευτική συνείδηση των Ορθοδόξων Χριστιανών μαθητών». Κι αναρωτιόμαστε ύστερα γιατί η πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων πιστεύει με φανατισμό, αλλά άμα ακούει για παπάδες φτύνει στον κόρφο της…
Διότι η πίστη δεν είναι αστείο πράγμα. Για πολύ κόσμο είναι κινητήριος δύναμη, ουκ ολίγους τους κρατάει στη ζωή και τους ενεργοποιεί. Άλλο όμως αυτό που είναι προσωπική και καθαγιασμένη υπόθεση και άλλο να σε ταΐζουν πίστη σαν τα χηνάρια που τα πάνε για φουά γκρα. Με το στανιό, ούτε καλύτερος άνθρωπος θα γίνεις, ούτε καλύτερος χριστιανός. Αντίθετα, πολύ πιθανότερο είναι τη μία στιγμή να κάνεις το σταυρό σου και την επόμενη να αρχίζεις τα γαμωσταυρίδια για κάτι περαστικό που σε ενόχλησε εκείνη την ώρα. Ξεδιάντροπος ως το κόκκαλο και μακριά, πολύ μακριά από τη διδασκαλία της αγάπης, της ανοχής και της μακροθυμίας.
