Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού πολιτικοοικονομικού συστήματος που, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια, προεξοφλεί τον ξαφνικό θάνατο που το απειλεί. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός του συστήματος θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει. Στα λόγια.
Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθιά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα όπως αυτό που, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη..
διάρκεια της τεσσαρακονταετούς Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.: «Η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει οποιοδήποτε τυχαίο άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του» είναι ένα ταιριαστό, στην περίπτωσή μας, σχόλιο του Αντρέ Γκλούκσμαν από το βιβλίο του "Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν":
«Τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους. Το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων» συνεχίζει. Και είναι σαν να μιλάει για την αναισθησία των σημερινών ιθυνόντων των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης απέναντι στην ίδια την ωμότητά τους: Κυριάκος Μητσοτάκης, Αντώνης Σαμαράς, Φώφη Γεννηματά, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές ακροδεξιές και... κεντροδεξιές δυνάμεις να σβήνουν και να λησμονούν τους μνημονιακούς πόνους που προκάλεσαν «στους άλλους». Τους οικονομικά απαξιωμένους και εθνικά ταπεινωμένους Έλληνες.
*******
Τώρα, υπό το φάσμα της εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια και υπό τον φόβο μιας νέας τετραετούς νεοφιλελεύθερης παρένθεσης που αυτή μπορεί να προκαλέσει, αντιδρούν με μια βρόμικη επιχείρηση αποτροπής της καθαρής εξόδου και της ανόρθωσης της οικονομίας: «εκδοτικά συγκροτήματα, μέσα ψευδούς ενημέρωσης, διωκόμενοι ολιγάρχες, άνθρωποι του κοινού ποινικού δικαίου που περνιούνται για επιχειρηματίες, όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της γερασμένης Ελλάδας κινητοποιούνται στην επιχείρηση να εμποδίσουν και να αμαυρώσουν την προσπάθειά μας να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση, να βγούμε από τα Μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν» συνόψισε την... επιχείρηση ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Καμιά αντίδραση από τους επιχειρούντες επιχειρηματίες της πολιτικής και της... ενημέρωσης: ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής (τουτέστιν πολιτικά πολιτισμένης) χώρας μιλάει για ένα μαύρο αντικυβερνητικό μέτωπο που σαμποτάρει συστηματικά την κυβερνητική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση («να βγούμε από τα Μνημόνια στα οποία εκείνοι μας έβαλαν»), προσδιορίζοντας φωτογραφικά την ταυτότητά του [«εκδοτικά συγκροτήματα», «διωκόμενοι ολιγάρχες», «αντιδραστικές (σ.σ.: πολιτικές) δυνάμεις»] και αυτό που ακολουθεί είναι μια αναίσθητη ΣΙΩΠΗ.
Όχι η συνήθης ένοχη σιωπή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και των διαπλεκομένων μαζί του ΜΜΕ- σε κάθε αποκαλυπτόμενο σκάνδαλο του «αρχηγού» και της οικογενείας του (τελευταίο αυτό που συνδέει την off shore τη συζύγου του με τον Θέμο του "Θέματος"), αλλά μια νέα σιωπή: μια εκκωφαντική μετωπική (προερχόμενη απ’ όλα τα επίπεδα των εξουσιών) σιωπή που προσβάλλει βάναυσα τους πολιτειακούς θεσμούς και θέτει θέμα δημοκρατίας.
*******
Φυσικά, το «έλλειμμα δημοκρατίας» δεν είναι πρόβλημα ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Και δεν είναι πρόβλημα τωρινό (δεν είναι γέννημα της κρίσης), ξεκινά από την απώλεια της γεωπολιτικής ισορροπίας που επέφερε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η πτώση του Τείχους. Και φανερώνεται ως σύμπτωμα της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», της παγκόσμιας επέλασης, δηλαδή, του νέου επιθετικού (νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού.
Στη «Μιζέρια του Πλούτου», ο μετριοπαθής Πασκάλ Μπρικνέρ σαρκάζει τον «παραλογισμό» της Βιβιάν Φορεστέρ να εξομοιώνει την «οικονομική φρίκη» με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να προφητεύει «γενοκτονίες από τους κυρίαρχους του κόσμου». Ωστόσο, η διαφθορά της δημοκρατίας από τον ασύδοτο οικονομισμό, που διάβρωνε τους πολιτικούς καταλαμβάνοντας τη θέση της πολιτικής, φαινόταν αρκετά χρόνια πριν: κατά τον εορτασμό της δεύτερης επετείου της Βελούδινης Επανάστασης (1989), η Ντανιέλ Μιτεράν «έβλεπε» ότι «η εξαφάνιση του 'κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού' ανοίγει τον δρόμο σε μια ακόμα χειρότερη μάστιγα, τον 'φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό' που επιβάλλεται σε όλον τον κόσμο».
Αυτόν ακριβώς τον «νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό», αυτή την πολιτισμική διαφθορά, αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας εκφράζει η (προερχόμενη από τους συνασπισμένους αντικυβερνητικούς θύλακες όλων των εξουσιαστικών επιπέδων της αντιπολίτευσης) «εκκωφαντική σιωπή» που ακολούθησε τον δημόσιο πρωθυπουργικό προσδιορισμό του «μαύρου μετώπου».
Ωστόσο, είναι αυτή ακριβώς η σιωπή Καμόρας που προδίδει τον στόχο: παλινόρθωση του παλιού... καλού πολιτικού κατεστημένου. Στο σαμαροβενιζέλειο μοντέλο προφανώς...
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής 29/4/2018
