Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι

                                                                                                 από το Ποντίκι

Οι δηλώσεις Ερντογάν και των φερέφωνών του γίνονται όλο και περισσότερο προκλητικές αλλά ταυτόχρονα και ακατανόητες. Η προκλητικότητα είναι πασιφανής: διεκδίκηση κυριαρχίας επί των Ιμίων, συνεχείς NAVTEX στην Κυπριακή ΑΟΖ, εξίσωση της περιπτώσεως αίτησης ασύλου των οκτώ Τούρκων πραξικοπηματιών με αυτή της παράνομης εισόδου των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, ευθείες πολεμικές απειλές, συνέντευξη του Προέδρου της τουρκικής δημοκρατίας (sic) με στρατιωτική περιβολή, κλπ.
Ούτε η παρούσα συγκυρία στην Μέση Ανατολή, ούτε και η μεσοπρόθεσμη διαμόρφωση ισορροπιών και συμμαχιών στην.. ευρύτερη περιοχή φαίνεται να ευνοούν την Τουρκία. Παρόλα αυτά, οι τόνοι διατηρούνται υψηλοί από την πλευρά της και δημιουργούν νευρικότητα, αν μη τι άλλο, στην κοινή γνώμη της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου, όπως διαπιστώθηκε πρόσφατα από τον υπογράφοντα. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν υπάρχει υποχωρητικότητα, ούτε και δεύτερες σκέψεις σχετικά με τα κυριαρχικά δικαιώματα μας, σε κανένα επίπεδο.
Με άλλα λόγια, ο ‘Σουλτάνος’ μπορεί να μας θυμίζει το Σαγγάριο, εμείς όμως πρέπει να του θυμίζουμε το 51% -παρά την εκτεταμένη νοθεία- του πρόσφατου ‘δημοψηφίσματος’ του, τον χαρακτηρισμό ως τρομοκρατών όλων όσοι αντιτίθενται στην ‘πολιτική’ του, το διορισμό πρυτάνεων, την εκδίωξη 1600 καθηγητών των διοικήσεων ΑΕΙ, και τις συλλήψεις φοιτητών ΑΕΙ στην Τουρκία, και ένα μακρύ κατάλογο δικτατορικών ενεργειών του.
Δυστυχώς, στην Τουρκία η Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ στις πρώτες επιλογές των καθεστώτων, ούτε και επί Ερντογάν. Η διαφορά είναι, ότι αυτός φαίνεται πως παρασύρεται από προσωπικές αδυναμίες και γίνεται προκλητικός προς όλες τις κατευθύνσεις, έναντι θεωρητικά ασθενέστερων, αλλά και διαπιστωμένα ισχυρότατων. Αγνοεί τη ‘συστημικότητα’ των περιστάσεων ο Σουλτάνος. Όμως, μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη… Είναι μέχρι να βρεθεί αξιόπιστος συνομιλητής ως αντικαταστάτης του.
Γεωργάκης Ολύμπιος Β