Οι παλαιότεροι δημοσιογράφοι ξέρουν ότι στις εφημερίδες η βασική προϋπόθεση για να είναι κάποιος πολιτικός συντάκτης ήταν να έχει πληροφορίες που τα κόμματα και οι πολιτικοί δεν ήθελαν να έχει. Και να τις δημοσιεύει. «Για τον εαυτό σας τα μαθαίνετε;» ωρύονταν διευθυντής μεγάλης εφημερίδας.. όταν κάποιος έλεγε κάτι, αλλά δεν το έγραφε. (...)
Τυχεροί είναι σήμερα όσοι πολιτικοί ρεπόρτερς εργάζονται σε ΜΜΕ που τους διασφαλίζουν ανεξαρτησία και τους κρίνουν μόνο από το δημοσιογραφικό αποτέλεσμα της δουλειά τους. Κάποιοι συνάδελφοί τους δεν έχουν πού να γράψουν αυτά που ξέρουν γιατί δεν το επιτρέπουν οι εργοδότες τους. Για τους ρεπόρτερς μιλάμε, όχι για τους σχολιαστές που έχουν δικαίωμα να τοποθετούνται όπως νομίζουν και τα υπόλοιπα τα κρίνουν οι πολίτες. Ούτε για όσους έχουν επιλέξει τη μονομέρεια ή τη στράτευση, για λόγους που δεν αφορούν τη δημοσιογραφία. Είναι τυχεροί γιατί το ρεπορτάζ , με την έννοια της συλλογής πληροφοριών από τον δημοσιογράφο, έχει υποκατασταθεί από τα έτοιμα κείμενα που αποστέλλονται από επικοινωνιακά επιτελεία.
Συχνά οι διασυνδέσεις όσων τα παράγουν αυτά τα «άτυπα» κείμενα και όσων τα δημοσιεύουν ως… ρεπορτάζ, είναι άμεσες και.. ιεραρχικές. Διατυπώνονται μέχρι και απειλές αν γραφεί κάτι που δεν αρέσει. Κάποτε αν ένα πολιτικός ζητούσε από τον Λαμπράκη, τη Βλάχου ή τον Τεγόπουλο, να απολύσει έναν συντάκτη, το πιθανότερο είναι ότι θα «απολυόταν» ο πολιτικός. «Δεν συνδιευθύνουμε την εφημερίδα» έλεγε στον καιρό του ο Ψυχάρης για όσους είχαν… απαιτήσεις επιλογής προσώπων και θεματολογίας στην εφημερίδα του.
Υπάρχουν εφημερίδες που αυτονομούνται από τα συστήματα της «μασημένης» ενημέρωσης και προτιμούν τα ρεπορτάζ, ανεξάρτητα από την ταυτότητά τους. Π.χ. το Documentο, η Εφημερίδα των Συντακτών και η Δημοκρατία, όπως και αν τις αξιολογεί κανείς ανάλογα με την τοποθέτησή του στο πολιτικό φάσμα. Όπως το κάνουν και κάποια sites. Αλλά στο Διαδίκτυο η ενημέρωσή είναι σε μεγάλο βαθμό… κατά παραγγελία.
- από κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro
