Χωρίς υγιείς επιχειρήσεις ΜΜΕ δεν είναι δυνατό να υπάρχει και δημοσιογραφία. «Εχουμε γίνει βαποράκια» θυμοσοφεί ο πολύπειρος Βασίλης Σκουρής.
«Δεν είμαι δημοσιογράφος» έλεγε όταν πρωτοεμφανίσθηκαν αυτά τα φαινόμενα ο αείμνηστος Ανδρέας Δεληγιάννης, αρχισυντάκτης στο Βήμα και ένας από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους όλων των εποχών.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι-εκδότες, δημοσιογράφοι-επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι-διαφημιστές,.. δημοσιογράφοι-έμποροι, δημοσιογράφοι ιδιοκτήτες εταιριών, δημοσιογράφοι που θέλουν να γίνουν πολιτικοί και γίνονται. Για να μην πάμε στους αόρατους δημοσιογράφους μυστικοσυμβούλους, τους «ίματζ μέηκερς» τους ενδιάμεσους τους, τους μιζαδόρους. Ή σε όσους επιδεικνύουν σύμβολα του πλούτου που δεν αποκτήθηκε με τον επίσημο μισθό τους. Όλοι είναι πάντα μέλη του επαγγελματικού σωματείου. Το οποίο σωματείο στο χειρότερο είδος «δημοσιογραφίας» των ημερών επέβαλε ποινή διαγραφής έξι μηνών.
Η δημοσιογραφία -όπως και η πολιτική – είναι πλέον σαν τα τροπικά δάση: τρέφονται από τη σήψη τους. Νέα παιδιά με σπουδαία βιογραφικά και αγνές προθέσεις προσπαθούν να μπουν στο επάγγελμα – ίσως παρακινούμενα από τη λάμψη των λίγων -και πέφτουν στα χειρότερα χέρια, ειδικά όταν πρέπει να έλθουν σε επαφή με την πολιτική.
Πολλοί από όσους εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας χρησιμοποιούν τους δημοσιογράφους για να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους, τα συμφέροντα τους, τους χορηγούς τους. Το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της δημοσιογραφίας σε πολλές περιπτώσεις. Ειδικά όταν περιέρχεται στην αρμοδιότητα των payrolls-μέθοδος διαδεδομένη και διευρυνόμενη.
Η απόλυτη κατάντια της δημοσιογραφίας… «Είναι εύκολο να το υποψιάζεσαι, δύσκολο να το λες ανοικτά και δυσκολότερο να το αποδείξεις» έγραφε πρόσφατα το δημοσιογραφικό site Harddog για τα μυστικά κονδύλια στο χώρο των αθλητικών δημοσιογράφων. Τι να πει κανείς για όσα ακούγονται στην πολιτική και οικονομική δημοσιογραφία….
Δεν είναι σωστό να καίγονται και τα χλωρά μαζί με τα ξερά, να πλήττονται οι ακέραιοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι με γενικεύσεις … Αλλά δεν έγινε τυχαία κακόφημο επάγγελμα η δημοσιογραφία…
ΥΓ: Σ’ αυτό το τοξικό περιβάλλον προκύπτει ένα ερώτημα: αξίζει τον κόπο η σημερινή δημοσιογραφία; Έχει νόημα να γράφει κάποιος όταν δεν υπάρχει τίποτε να υπερασπιστεί;
- απόσπασμα από κείμενο του Γ. Λακόπουλου στο anoixtoparathyro υπό τον τίτλο Αξίζει τον κόπο η σημερινή δημοσιογραφία;
«Δεν είμαι δημοσιογράφος» έλεγε όταν πρωτοεμφανίσθηκαν αυτά τα φαινόμενα ο αείμνηστος Ανδρέας Δεληγιάννης, αρχισυντάκτης στο Βήμα και ένας από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους όλων των εποχών.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι-εκδότες, δημοσιογράφοι-επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι-διαφημιστές,.. δημοσιογράφοι-έμποροι, δημοσιογράφοι ιδιοκτήτες εταιριών, δημοσιογράφοι που θέλουν να γίνουν πολιτικοί και γίνονται. Για να μην πάμε στους αόρατους δημοσιογράφους μυστικοσυμβούλους, τους «ίματζ μέηκερς» τους ενδιάμεσους τους, τους μιζαδόρους. Ή σε όσους επιδεικνύουν σύμβολα του πλούτου που δεν αποκτήθηκε με τον επίσημο μισθό τους. Όλοι είναι πάντα μέλη του επαγγελματικού σωματείου. Το οποίο σωματείο στο χειρότερο είδος «δημοσιογραφίας» των ημερών επέβαλε ποινή διαγραφής έξι μηνών.
Η δημοσιογραφία -όπως και η πολιτική – είναι πλέον σαν τα τροπικά δάση: τρέφονται από τη σήψη τους. Νέα παιδιά με σπουδαία βιογραφικά και αγνές προθέσεις προσπαθούν να μπουν στο επάγγελμα – ίσως παρακινούμενα από τη λάμψη των λίγων -και πέφτουν στα χειρότερα χέρια, ειδικά όταν πρέπει να έλθουν σε επαφή με την πολιτική.
Πολλοί από όσους εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας χρησιμοποιούν τους δημοσιογράφους για να εξυπηρετήσουν τον εαυτό τους, τα συμφέροντα τους, τους χορηγούς τους. Το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της δημοσιογραφίας σε πολλές περιπτώσεις. Ειδικά όταν περιέρχεται στην αρμοδιότητα των payrolls-μέθοδος διαδεδομένη και διευρυνόμενη.
Η απόλυτη κατάντια της δημοσιογραφίας… «Είναι εύκολο να το υποψιάζεσαι, δύσκολο να το λες ανοικτά και δυσκολότερο να το αποδείξεις» έγραφε πρόσφατα το δημοσιογραφικό site Harddog για τα μυστικά κονδύλια στο χώρο των αθλητικών δημοσιογράφων. Τι να πει κανείς για όσα ακούγονται στην πολιτική και οικονομική δημοσιογραφία….
Δεν είναι σωστό να καίγονται και τα χλωρά μαζί με τα ξερά, να πλήττονται οι ακέραιοι επαγγελματίες δημοσιογράφοι με γενικεύσεις … Αλλά δεν έγινε τυχαία κακόφημο επάγγελμα η δημοσιογραφία…
ΥΓ: Σ’ αυτό το τοξικό περιβάλλον προκύπτει ένα ερώτημα: αξίζει τον κόπο η σημερινή δημοσιογραφία; Έχει νόημα να γράφει κάποιος όταν δεν υπάρχει τίποτε να υπερασπιστεί;
- απόσπασμα από κείμενο του Γ. Λακόπουλου στο anoixtoparathyro υπό τον τίτλο Αξίζει τον κόπο η σημερινή δημοσιογραφία;