Πριν από δύο χρόνια επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τοποθετήθηκε στη θέση του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου της Ν.Δ. σε ηλικία είκοσι εννέα ετών -υποτίθεται θα έφερνε φρέσκο αέρα στα μουχλιασμένα όργανα του κόμματος, νέες ιδέες, πρωτοποριακά προγράμματα και δεν συμμαζεύεται (νέο ήθος, νέο ύφος, πολιτική ευγένεια, λόγος με επιχειρήματα κι άλλα κι άλλα...).
Ο περί ου ο λόγος είναι ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης και δεν θα είχα λόγο να ασχοληθώ ποτέ μαζί του· τον έβλεπα και τον άκουγα όμως συμπτωματικά σε ένα από τα τηλεοπτικά πάνελ να.. επιτίθεται σε έναν πολιτικό αντίπαλό του, περίπου ομήλικό του, τον Κώστα Ζαχαριάδη, διευθυντή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, με έναν απαράδεκτο τρόπο.
Σε αυτές τις κενές ουσίας και άνευ αποτελέσματος τηλεοπτικές συζητήσεις εκείνο που μετράει είναι η προσωπικότητα των συνομιλητών -ποια είναι η παιδεία τους, πόσο γνωρίζουν το προς συζήτηση αντικείμενο, τι καινό κομίζουν στην πολιτική σύγκρουση ιδεών, εάν εκπέμπουν εμπιστοσύνη και καλοσύνη.
Ο νεαρός αναπληρωτής Τύπου της Ν.Δ. μας έδειξε ένα αποκρουστικό πρόσωπο, που δεν περιποιεί τιμή στο νέο αίμα της πολιτικής. Δεν έχει σημασία τι έλεγε, αλλά πώς το έλεγε, ο τρόπος που εκφέρονται οι λέξεις είναι αυτό που καθορίζει την επικοινωνία και όχι οι ίδιες οι λέξεις.
Ο έτερος νεαρός του ΣΥΡΙΖΑ τον άκουγε και δεν το πίστευε. Ηπίων τόνων ο ίδιος, με σεβασμό πάντοτε προς τους συνομιλητές του παρότι βρίσκεται σε δύσκολη συνήθως θέση (αφού η κυβέρνησή του έχει συνθηκολογήσει, εποπτεύεται και εφαρμόζει την πιο σκληρή ίσως φιλελεύθερη πολιτική που έχει εφαρμόσει ποτέ ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια). Παρ' όλα αυτά δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του, κοιτάει τον άλλο στα μάτια και προσπαθεί να βρει οτιδήποτε ελάχιστο, κοινωνικά, έχει «καταφέρει» η κυβέρνηση ώστε να το αναδείξει - και καλά κάνει.
Εάν η νέα γενιά των πολιτικών είναι ο κ. Κυρανάκης ζήτω που καήκαμε. Ο τρόπος του οδηγεί την πολιτική στα πιο παλιά της θεμέλια: απαξίωση του αντιπάλου, ειρωνεία, άρνηση να συνομιλήσει επί ίσοις όροις, αυταρέσκεια, βλέμμα σταθερό στην κάμερα που τον δείχνει (αυτό σημαίνει ότι δεν κοιτάει τους συνομιλητές του αλλά ίσια μπροστά, εκεί που θεωρεί ότι φτάνει η εικόνα του στους τηλεθεατές, στη ματαιοδοξία του με άλλα λόγια).
Θα περίμενε κάποιος από τους νέους σε ηλικία πολιτικούς να έχουν μια διαφορετική προσέγγιση στην πραγματικότητα, να θωπεύουν με δροσερό βλέμμα τα κοινοβουλευτικά έδρανα, να εναγκαλίζονται με τρυφερότητα την ελληνική γλώσσα, να σέβονται τον συνομιλητή τους.
Βλέποντας και ακούγοντας τον τρόπο εκφοράς του λόγου του νεαρού αναρριχώμενου «πολιτικού» σχεδόν ανατριχιάζεις. Σαν να γεννιούνται γέροι, που έλεγε και ο Ησίοδος (πολιοκρόταφοι [γκριζομάλληδες] εκ γενετής). Υποψιάζεται ο καθένας τι θα παρακολουθήσουμε κατά την προεκλογική περίοδο, έτσι που έχουν ανάψει τα αίματα και έχει πολωθεί η πολιτική σκηνή, αφού και οι νεότεροι ακολουθούν κατά γράμμα τους παλαιούς της πολιτικής.
Σκοτάδι παντού, αφού δεν εκομίσθη κάτι καινούργιο από την «αριστερή» κυβέρνηση - έτσι έλεγε τουλάχιστον, για νέα ήθη έκανε λόγο. Ετσι επικρατούν τα γνωστά και καθιερωμένα - επικρατούν οι πιο ωραίοι και πιο έξυπνοι, οι πιο δαιμόνιοι και ίσως όσοι λείχουν καλύτερα τα υποδήματα των αρχόντων.
* το κείμενο του Γ. Σταματόπουλου είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (στήλη "Υποσημειώσεις" 01/3/2018)
