Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Έχω τη βεβαιότητα ότι η κοινή γνώμη γνώριζε, ή ψυλλιαζόταν, ή υπέθετε ότι «η υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» (η… αποκάλυψη ότι η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια) δεν ήταν παρά ένα ακόμα τέχνασμα των επικοινωνιακών μηχανισμών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με στόχο το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς».
Είναι μια βεβαιότητα η οποία τεκμηριώθηκε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε.. στον «αέρα» των αριστερόστροφων timeline των social media κατά τη διάρκεια του πενθημέρου που «έπαιζε» το «σκάνδαλο».
Μια άλλη βεβαιότητα, τεκμηριωμένη από την ίδια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, είναι η αντιφατική βεβαιότητα ότι ο ίδιος αριστερόστροφος κόσμος των social media – παρ’ όλο που γνώριζε, ή ψυλλιαζόταν, ή υπέθετε πως «η υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» δεν ήταν παρά ένα ακόμα τέχνασμα των επικοινωνιακών μηχανισμών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ήθελε, ή επιθυμούσε, ή ζητούσε ανοιχτά την αποπομπή της «πέτρας του σκανδάλου» από την κυβέρνηση: προφανώς επειδή θεωρούσε ότι, παρ’ όλο που η υπουργός εισέπραττε νόμιμα το επίδομα, το γεγονός ότι το εισέπραττε δεν ήταν ηθικό ούτε δίκαιο∙ συνέβαλε δε στην αποδόμηση του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς.
Η τρίτη διαδικτυακή βεβαιότητα, που ήθελε τον πρωθυπουργό να ζητά την παραίτηση της κ. Αντωνοπούλου πιεσμένος ασφυκτικά από διακεκριμένους κυβερνητικούς και κομματικούς… followers, παρέμεινε ατεκμηρίωτη: ένα μετέωρο τρολάρισμα για πάντα.
*******
Το παράδοξο είναι ότι, ενώ το «σκάνδαλο Αντωνοπούλου» καταγράφεται ως το πρώτο μεταξύ των πολλοστών τοιούτων (των στημένων με στόχο την αποδόμηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς σκανδάλων) που εξελίχθηκε και γιγαντώθηκε και, εν τέλει, διευθετήθηκε μέσω των social media, ήταν ένα παραδοσιακό «σκάνδαλο»∙ με εφημερίδα, ρεπόρτερ και πηγή…
Είναι γνωστό ότι ή εφημερίδα είναι ο «Ελεύθερος Τύπος» και ότι ο ρεπόρτερ που αποκάλυψε ότι «η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια…», είναι ο υπεύθυνος του εργατικού ρεπορτάζ της εφημερίδας… Παραμένει άγνωστη η πηγή του ρεπόρτερ. δεδομένου ότι ο καλός ρεπόρτερ δεν αποκαλύπτει την πηγή του. Εκτός κι αν… θέλει.
Ε, λοιπόν… θέλω και σας αποκαλύπτω ότι αξιόπιστη πηγή μου μού αποκάλυψε πως η «πηγή» του ρεπόρτερ που αποκάλυψε ότι «η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας ελάμβανε το επίδομα ενοικίου που δικαιούτο – αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια», είναι αξιωματούχος του υπουργείου Eργασίας. Δηλαδή κυβερνητικό στέλεχος. Δηλαδή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ!..
Δεν το πιστεύω. Όχι ότι αποκλείω τα συντροφικά μαχαιρώματα (αλλοίμονο, πενήντα χρόνια στην αριστερά είδα πολύ «αίμα»…) αλλά, στην περίπτωσή μας, μοιάζει ασύμβατη με συριζαίο η μόχλευση του νόμιμου σε ανήθικο: εκείνο το «αλλά, ντροπή της που το ελάμβανε, γιατί είναι πλούσια», μέσα στην εν γένει «αποκάλυψη, που την καθιστούσε άκρως τοξική για το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».
*******
Όπως και να ‘χει, η «υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου» πήρε, εν τέλει, τη μορφή μιας ακόμα γκεμπελικής παγίδας με "τυράκι" τον όρο "ηθικό πλεονέκτημα». Απ’ αυτές που, κατά το επικοινωνιακό δοκούν, στήνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης με τη συνδρομή των ΜΜΕ που ελέγχουν: όπως η περίπτωση με τις «off shore εταιρείες για βουλευτές», προ διετίας αν θυμάστε∙ που ενώ πέρασε συναινετικά απ' τη Βουλή, ακολούθως χαλκεύτηκε από την κορυφαία φυλλάδα της στημένης αντικυβερνητικής δημοσιογραφίας ως «κυβερνητική γκάφα». Επαναφέροντας στο προσκήνιο το θέμα της... απώλειας ή μη του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.
Και τότε, ξαφνικά όπως και τώρα, ο δωρολήπτης της Ζήμενς, ο εντολοδόχος της τρόικας, ο αρμοστής του Σόϊμπλε, ο σφαγέας των δημοσίων υπαλλήλων, άρχισε να μιλά για το χαμένο "ηθικό πλεονέκτημα της Aριστεράς", καταναλώνοντάς το!
Αλλά το πραγματικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι άτρωτο, ρε φίλε… Είναι η ασύγκριτη αγωνιστική ιστορία της και η δημοκρατική – πατριωτική της κουλτούρα… Η παραδειγματική αφοσίωση των απλών ανθρώπων που την υπερασπίζονται και την υπηρετούν στις παραδοσιακές ανθρωπιστικές της αξίες.
Στο προκείμενο, η γενναία κριτική και αυτοκριτική, όπως εκδηλώθηκε στα social media, αλλά και στα κομματικά ΜΜΕ. Κι ακόμα, όπως εκφράστηκε έμπρακτα με την αντεπίθεση πολιτικού ήθους και διαφάνειας του πρωθυπουργού στην «υπόθεση Ράνιας Αντωνοπούλου»: εμείς δεν πρόκειται ποτέ να ταυτίσουμε το ηθικό με το νόμιμο…
(Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 3/3/2018)
