Τα γεγονότα είναι γνωστά. Αποφάσισε χθες το ΕΣΡ, με ψήφους 6-3, ότι ήρθε η ώρα να κλείσει το Mega με βάση το νόμο τάδε και το νόμο παρατάδε και σήμερα διαβιβάζει την απόφασή του στην ΕΕΤΤ και στη Digea και η ΕΕΤΤ με την Digea θα κατεβάσουν το σήμα του καναλιού εντός ολίγων εικοσιτετραώρων. Εκτός κι αν η ιδιοκτησία του διαύλου προσφύγει στο ΣτΕ για αναστολή της αποφάσεως και αποφασίσει..
το ΣτΕ ότι έχει δίκιο η ιδιοκτησία και άδικο το Ραδιοτηλεοπτικό, οπότε παραμένει το Mega στον «αέρα» και παίζεται πλέον το ντέρμπι στα δικαστήρια.
Αυτά με την είδηση και πάμε στο «ψητό». Στο γιατί δηλαδή είναι στο παρά ένα να κατεβάσει ρολά ο άλλοτε πιο κραταιός τηλεοπτικός σταθμός της χώρας. Με τρεις λέξεις και για να μην καθυστερούμε, φταίνε τα τρία Άλφα:
Απρονοησία, Αλαζονεία, Αδράνεια.
Και τα σπάω σε πενηνταράκια. Στις εποχές των παχέων αγελάδων το Mega και ο Antenna κυβερνάγανε την αγορά αποδίδοντας κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά κέρδη στους μετόχους τους. Με σαραντατόσο τοις εκατό στις θεαματικότητες και οι δυο τους, καρπώνονταν πάνω κάτω το εξήντα τοις εκατό των διαφημιστικών σποτ κι έκαναν παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα. Μεγάλα αφεντικά ήταν και όπως θέλανε τα μοιράζανε για να μην πω τα «επιστρέφανε». Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Έλα όμως που αλλάζουν οι εποχές. Κι εκεί που όλοι βλέπανε σύννεφα, στο Mega αντικρίζανε ανέφελους ουρανούς. Χαλαρά αρμενίζανε και δεκάρα δεν δίνανε για την κρίση και τις παραφυάδες της. Κι ενώ ο Κοντομηνάς «δάγκωνε» τους Γερμανούς του RTL και ο Κυριακού «δάγκωνε» του Σουηδούς πουλώντας τους τη βουλγάρικη Nova, στο Mega κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, όντες απολύτως σίγουροι ότι οι «συγκροτηματάρχες» του μαγαζιού θα είχαν πάντοτε cash flow για να το στηρίζουν.
Μια νοοτροπία που αντανακλάτο ευθέως και στο βαρύ πυροβολικό του καναλιού, στο ειδησεογραφικό τμήμα του δηλαδή. Ποιος δεν θυμάται τον Πρετεντέρη να μας κουνάει το δάχτυλο για το πόσο βλάκες είμαστε, την Σπυράκη να ομολογεί ότι έκρυβε ειδήσεις για το καλό της πατρίδας, την Σαράφογλου να βροντοφωνάζει ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες ψηφίσουν «Ναι». Λες και ζούσαμε ακόμη στην εποχή των Λωτοφάγων που μπούκωνε τον κόσμο ο Σημίτης με λεφτά και ήταν όλοι με όλες πολύ απασχολημένοι να τα μετράνε για να γαμωσταυρίσουν το Mega…
Όσο για την αδράνεια, μπορεί να κέρδισαν χρόνο ο Πήγασος κι ο ΔΟΛ με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, αλλά από μακριά φαινότανε και η δική τους μοίρα. Κι αντί να προνοήσουν για το πετράδι του στέμματος, το Μεγάλο Κανάλι, το αφήσανε κι αυτό να διολισθήσει προς το γκρεμό. Για να απευθυνθούν ύστερα στην πλευρά Βαρδινογιάννη ως άλλοι νεόφτωχοι, ζητώντας της να πληρώσει όλα τα σπασμένα. Εισέπραξαν απάντηση αρνητική, τα γράψανε όλα στο χιόνι και αντίο ζωή. Όσο για τους καινούριους μέτοχους, όταν καταλάβανε που μπλέξανε ήταν πια αργά.
Μόνο για δάκρυα δεν είναι αργά. Δάκρυα για τους εργαζόμενους που χάνουν τις δουλειές τους. Όλοι εμείς και όλες εμείς που το ζήσαμε στην Ελευθεροτυπία, στην Απογευματινή, στο Alter, στην ΙΜΑΚΟ, στις εκδόσεις Λυμπέρη, στο Κέρδος, σε τόσα και τόσα μαγαζιά των media που είδαν τον ήλιο να σβήνει, καταλαβαίνουμε το δράμα τους και την αγωνία τους. Μακάρι οι ευχές μας να πιάσουν τόπο και να βρεθεί μια λύση έστω και την ύστατη στιγμή…
* το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
