Οταν συνάντησα πρώτη φορά τον «δάσκαλο» (έτσι τον έλεγαν οι παλιοί), είχα παρατηρήσει ότι έκοβε συνεχώς βόλτες μπρος-πισω, αριστερά-δεξιά με τα χερια στις τσεπες, αλλά δεν έδωσα σημασία.
Τις επόμενες φορές που συναντηθήκαμε παρατήρησα το ίδιο πράγμα: να βηματίζει πάνω κάτω στο γραφείο του, πάντα στην ίδια διαδρομή. Eπειδή ήμουν πολύ μικρός και δεν τον «φοβόμουν» όπως οι άλλοι συντάκτες που έτρεμαν τις σωστές αλλά.. αυστηρές παρατηρήσεις του, αποτόλμησα να τον ρωτήσω γιατί το κάνει αυτο:
- Μου έχει μείνει συνήθεια από το κελί.
- Δηλαδή;..
- Πέρασα πολύ καιρό στις φυλακές και περπατούσα συνέχεια μέσα στο κελί για να μην σκουριάσω...
Ρώτησα, έμαθα και τότε ανέβηκε περισσότερο στην εκτίμησή μου.
Αντίο, δάσκαλε.
ΥΓ Η φωτογραφία είναι από διαφημιστικό για την έκδοση του Ελεύθερου Τύπου το 1981, πολλά πολλά χρόνια προτού τον συναντήσω.
