Ένας ακόμη φίλος, αδελφός, σύντροφος, ο Βασίλης Μουλόπουλος, έφυγε από τη ζωή. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας πίσω του ένα λαμπρό παράδειγμα σεμνού αγωνιστή.
Ενταγμένος από τα νεανικά του χρόνια στην Αριστερά, στα χρόνια της χούντας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη Δημοκρατία. Όλα τα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη δικαίωση αυτού του αγώνα δεν άφησε ούτε μία στιγμή να καταλάβει κάποιος ότι ζητούσε οποιαδήποτε.. αναγνώριση.
Εντάχθηκε από νωρίς στον χώρο της δημοσιογραφίας, δουλεύοντας πάντα με γνώμονα τις αρχές και τους κανόνες της Αριστεράς και της δημοκρατίας, διδάσκοντας όλους τους νεότερους γύρω του όχι μόνο τους κανόνες της δημοσιογραφίας, αλλά της τίμιας και αφιλοκερδούς προσπάθειας στην ενημέρωση των πολιτών. Τα κείμενά του, πάντα λιτά και οξυδερκή, αναδείκνυαν κάθε φορά το επίμαχο ζήτημα που αφορούσε όχι μόνο την Αριστερά, αλλά και τον αγώνα των εργαζομένων.
Η πορεία του ως διευθυντή σύνταξης στην εφημερίδα «Το Βήμα» ήταν μια πορεία σταθερή στην άποψή του και την εξυπηρέτηση της αλήθειας. Εκείνης της αλήθειας που γίνεται όπλο στον αγώνα της Αριστεράς για το δίκαιο των εργαζομένων και τη Δημοκρατία.
Τη χρονική στιγμή που η κρίση άρχισε δειλά, αλλά καθαρά, να δείχνει την καταστροφή που επιφύλασσε στην ελληνική κοινωνία, που την απειλούσε με χρεοκοπία και διάλυση, στρατεύτηκε στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του 2009, με το οποίο εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής.
Η σεμνή παρουσία του στη Βουλή ήταν αγωνιστική και σταθερή. Παράδειγμα προς μίμηση. Ακούραστος, πάντα πρόθυμος να γυρίζει σε κάθε μεριά, όπου τον καλούσαν οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να αναλύει όχι μόνο τις θέσεις του κόμματος, αλλά και την κατάσταση που είχε ήδη διαμορφωθεί με την επιβολή των Μνημονίων. Ήταν παρών σε όλες τις θέσεις που τον είχε ανάγκη το κόμμα, τόσο κατά τη βουλευτική του θητεία όσο και μετά απ' αυτή, στην «Αυγή», στον ρ/σ Στο Κόκκινο και όπου αλλού χρειάστηκε.
Η σαφήνεια, η οξυδέρκεια και η ακεραιότητά του του έδιναν την εικόνα της ήρεμης δύναμης που δίκαια του αποδίδεται. Πάντα προστάτης των συναδέλφων του εργαζομένων. Το ίδιο και η κριτική του προς κάθε κατεύθυνση, με σαφήνεια, ακρίβεια, χωρίς περιστροφές, αναδείκνυε ένα ακόμη από τα χαρίσματά του.
Αισθάνομαι τυχερός που βρεθήκαμε σύντροφοι στους ίδιους αγώνες από τα νιάτα μας μέχρι σήμερα. Αισθάνομαι τυχερός που γίναμε και φίλοι, δεκαετίες τώρα, και ζήσαμε πολλές χαρές και λύπες μαζί.
Αισθάνομαι τυχερός που ο Βασίλης, φεύγοντας από τη ζωή, μας άφησε παρακαταθήκη την πίστη του στην Αριστερά, την καθαρότητα της πολιτικής του σκέψης και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.
Σύντροφε, θα είσαι πάντα μαζί μας.
* Ο Νίκος Μανιός είναι βουλευτής Κυκλάδων του ΣΥΡΙΖΑ
Η "Αυγή" δημοσιεύει το σημείωμα του Ν. Μανιού στη θέση του κύριου άρθρου της
