 |
| σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή |
Ο Βασίλης δεν ήταν αυτό που λέμε «ανοιχτό βιβλίο». Γι’ αυτό όσοι ζήσαμε μαζί του, δουλέψαμε μαζί του και βρεθήκαμε σε διάφορες πολιτικές καταστάσεις μαζί του ξέρουμε μόνο ένα κομμάτι από την πολύπλοκη προσωπικότητά του. Αυτό όποιος το σεβόταν κέρδιζε την εκτίμησή του και μπορεί και τη φιλία του.
Μ' αυτόν τον σεβασμό στους κώδικές του τον γνώρισα και πορεύτηκα δίπλα του από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ήρθε από την Ιταλία. Στην αρχή με εμπιστεύθηκε ως... οδηγό μοτοσικλέτας, ύστερα ως υποσχόμενο..
νέο δημοσιογράφο, μετά μου έφτιαξε μακαρονάδα και τότε γίναμε φίλοι. Χάρη σ' αυτόν βρήκα τον δρόμο μου στη δημοσιογραφία, αλλά αυτό το γράφω επειδή το οφείλω και όχι γιατί έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Εκείνο που έχει σημασία ήταν ότι έμαθα μαζί του πώς μπορείς να κάνεις πολιτική με τη δημοσιογραφία και ταυτόχρονα να σέβεσαι τους κανόνες δεοντολογίας και το ρεπορτάζ.
Γιατί ο Βασίλης Μουλόπουλος (Λάκης) ανήκε σε εκείνους που μπήκαν στη δημοσιογραφία μέσω της πολιτικής δράσης, με καθαρές πολιτικές θέσεις και με την αυτοτέλεια και την αυτονομία στον σκληρό πυρήνα της προσωπικότητάς του. Γι' αυτό και ήταν πρόθυμος να προσφέρει όταν θεωρούσε ότι αυτό βοηθούσε στη συγκεκριμένη συγκυρία: από πρόεδρος της ομοσπονδίας των δημοσιογράφων ώς και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί επιθυμούσε την προβολή, αλλά γιατί του το ζητούσαν. Δεν εξαργύρωσε τη για πολλά χρόνια θέση του διευθυντή σύνταξης στο «Βήμα»: την πρόσφερε. Γι' αυτό και δεν περίμενε ποτέ αντάλλαγμα. Θα περίμενε, λέω εγώ τώρα, λίγο παραπάνω σεβασμό. Αλλά αυτό είναι μέρος των παράπλευρων απωλειών της πολιτικής. Το ήξερε και το αποδεχόταν. Τουλάχιστον αυτό έδειχνε. Και το έδειχνε μέχρι το τέλος, όταν με την ίδια απίστευτη ψυχραιμία αντιμετώπιζε τον καρκίνο.
«Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός» είπε με πονηρό γελάκι στη Μαρία όταν τον ρώτησε αν θέλει κάτι, δεν θυμάμαι τι, καθώς πίναμε καφέ και κουβεντιάζαμε πριν κανα-δυο μήνες περίπου στο καθιστικό του σπιτιού του. Ήταν αντι-ήρωας και γι’ αυτό πολύ ωραίος τύπος. Κι αν ξάφνιαζε κάποιους με έναν δήθεν κυνισμό, αυτό ήταν μέρος του προφίλ που φιλοτεχνούσε για τον εαυτό του, το οποίο ήθελε να ταιριάζει με αυτό του παίκτη πόκερ.
Η μπλόφα δεν έπιασε κι εμείς θα πληρώσουμε τώρα το κόστος της απώλειας. Θα το πληρώσουμε με αξιοπρέπεια, γιατί του το οφείλουμε.
* Ο Σταμάτης Νικολόπουλος είναι πρώην πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ και πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ / To κείμενό του είναι από την Αυγή
