Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κι από εκεί που πλακωνόμασταν αναμεταξύ μας για το αν οι μάρτυρες στην υπόθεση Novartis είναι η δεν είναι «κουκουλοφόροι», ξύπνησε στραβά ο Ταγίπ κι άλλαξε το τροπάριο. Από χθες, στις αντροπαρέες εντός και εκτός διαδικτύου ένα είναι το θέμα συζήτησης:..
Άμα γίνει επιστράτευση, ντύνονται στο χακί όσοι είναι κάτω των σαράντα ή κάτω των πενήντα ετών;Έτσι είναι παιδιά, να ξέρουμε δηλαδή. Έχει κάνει ο άλλος τα κουμάντα του, έχει φτιάξει τη ζωή του κι έρχεται τώρα ο σουλτάνος από απέναντι να μας βάλει φωτιές στα μπατζάκια; Να μας γυρίσει στους στρατώνες και στα σκοπιλίκια, να μας κάνει μαντάρα το μαλλί με το κράνος, να μας ξυρίσει το μούσι το χιπστεράδικο; Πάτε καλά ρε, τι πόλεμος λέτε; Αφού υπάρχει κι άλλος τρόπος να τα λύσουμε αυτά τα ζητήματα. Τράβα του ένα συλλαλητήριο του Ταγίπ, να κλάσει μέντες από τη Σμύρνη ως Γκαζίαντεπ!
Πέρα από πλάκα τώρα, η κατάσταση απαιτεί σύνεση και περίσκεψη. Γιατί δεν θέλει πολύ κάποιος βλάκας κυβερνήτης τούρκικης φρεγάτας να «δέσει» στα Ίμια και να φυτέψει καμιά σημαία με καμαρωτή ημισέληνο. Άσε που μπορεί να μην είναι καν βλάκας αλλά απλώς να έχει τσεπώσει λεφτά από κάποιους που πολύ θα γουστάρανε μια πολεμική εμπλοκή ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Ή ακόμη ακόμη, να έχει λάβει εντολή από το παλάτι το σουλτανικό, μπας και στραφεί κάπου αλλού η προσοχή του τούρκικου λαού. Καταφθάνουν, βλέπετε, κατά δεκάδες τα φέρετρα καθημερινώς από το Αφρίν κι αν την πρώτη φορά το θέαμα γέμισε εθνική υπερηφάνεια τα μεμέτια, την δεύτερη και την τρίτη και την τέταρτη μάλλον τα ανησύχησε και τα τρόμαξε…
Αυτά όμως από την απέναντι πλευρά. Από τη δικιά μας, για την ώρα τουλάχιστον, οι κινήσεις είναι αυτές που πρέπει. Επιφυλακή άνευ δραμάτων, διαμαρτυρία χωρίς υστερία, διεθνοποίηση του θέματος δίχως βιασύνες. Σε ένα μάλλον ενιαίο μέτωπο, αν και η αξιωματική αντιπολίτευση βιάστηκε να μιλήσει για ολέθριες ευθύνες της κυβέρνησης. Αναρωτιέμαι τι θα έκανε αυτή σε ανάλογη περίπτωση. Θα έστελνε στρατά στα Ίμια ή θα σήκωνε τα F-16 να βομβαρδίσουν το Αϊβαλί;
Αλλά μιας και το έφερε η περίσταση και μιας και λέγονται πολλά περί πατριωτισμού και πατριωτών, θα ήθελα να το κλείσω το σημερινό με κάτι που είχα γράψει προ εβδομάδων και νομίζω ότι ταιριάζει στην περίσταση. Για να μην ξεχνιόμαστε:
Μετά απ’ την πτώση της χούντας και τον ερχομό στην Ελλάδα μιας κανονικού τύπου και όχι ανάπηρης δημοκρατίας, το δικαίωμα να φέρουν τον χαρακτηρισμό «πατριώτης» τον φέρουν μόνο τρεις. Ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός. Τα τρία παλικάρια δηλαδή που έχασαν τις ζωές τους την 31η Ιανουαρίου του 1996. Επέβαιναν στο ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο για να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη βραχονησίδα Μεγάλη Ίμια και κατέπεσε κατά την επιστροφή του. Είτε λόγω καιρού, είτε λόγω άλλων παραγόντων που δεν θα μάθουμε ποτέ…
Αυτοί ήταν πατριώτες παιδιά, αυτοί που φόρεσαν τη στολή και ανέβηκαν στο ελικόπτερο γνωρίζοντας πολύ καλά που πήγαιναν και τι μπορούσαν να πάθουν. Υπέρ πατρίδος και τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε κοκοράκια που ξυπνάμε πρωί πρωί και χαιρετίζουμε την καινούρια μέρα. Με πολύ χαριτωμένα κακαρίσματα, το ομολογώ, αλλά τίποτε παραπάνω. Οι φωνές μας είναι αρκετές για να διαφημίζουν τα πιστεύω μας, την κρίσιμη ώρα όμως δεν αξίζουν ούτε μια δεκάρα!
- από το newpost.gr
