Περίπου στις 10.00 το πρωί, κι ενώ η σύζυγος του πολυεκατομμυριούχου επιχειρηματία, βασικού μετόχου του Mega από το 1989, εισερχόταν με λιμουζίνα και συνοδευτικά οχήματα στον περιβάλλοντα χώρο του νοσοκομείου που φέρει το όνομά της, περίπου είκοσι απλήρωτοι εργαζόμενοι του Mega.. ξετύλιξαν ένα μεγάλο πανό που έγραφε «“ΕΛΠΙΔΑ” ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ».
Οι εργαζόμενοι παρέμειναν σιωπηλοί, σεβόμενοι τον χώρο, περιμένοντας να κινήσουν το ενδιαφέρον της κυρίας Βαρδινογιάννη. Εκείνη όμως δεν κατέβασε ούτε τα φιμέ τζάμια της λιμουζίνας της και πολύ περισσότερο δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να προσεγγίσει τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι αποχώρησαν μετά από λίγο, αφού εξαρχής είχαν αποφασίσει να μην προκαλέσουν την παραμικρή αναστάτωση στον ευαίσθητο αυτόν χώρο, έστω κι αν ενίοτε χρησιμοποιείται για την αυτοπροβολή και τις δημόσιες σχέσεις ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την «ανθρωπιά», τη συμπόνια και την αγνή προσφορά.
Οι εργαζόμενοι του Mega βιώνουν εδώ και δύο χρόνια οικονομική, κοινωνική και ηθική εξαθλίωση από την απόφαση της οικογένειας Βαρδινογιάννη (και των εκάστοτε άλλων μετόχων) να απαξιώσουν το πρώτο κανάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης. Οι εργαζόμενοι κράτησαν το Mega εν λειτουργία, απλήρωτοι επί 17 μήνες, πιστεύοντας στις προσωπικές δεσμεύσεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη ότι διατηρεί το ενδιαφέρον του για το κανάλι και ψάχνει τρόπους συνέχισης της λειτουργίας του, για να διαπιστώσουν τελικά ότι απλώς δούλευαν για να αποπληρώνονται τα δάνεια των μετόχων του Mega προς τις τράπεζες.
Η απόφαση της οικογένειας Βαρδινογιάννη να μην συμμετάσχει στη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών -παρά την ύπαρξη ολοκληρωμένου σχεδίου βιωσιμότητας, εγκεκριμένου από τις δανείστριες τράπεζες- και εν συνεχεία η ανακοίνωσή της ότι αποσύρει το ενδιαφέρον της από το κανάλι, «φιλοδωρώντας» τους εργαζόμενους με έναν μισθό (έναντι των 17 που οφείλει και τις αποζημιώσεις), προκάλεσε την αγανάκτηση των εργαζομένων, πολλοί εκ των οποίων έστησαν αντίσκηνα διαμαρτυρίας έξω από τη Motor Oil.
Από την 1η Φεβρουαρίου, 24 ώρες το 24ωρο, απλήρωτοι εργαζόμενοι παραμένουν έξω από τα γραφεία διοίκησης της Motor Oil στο Μαρούσι (Κηφισίας, στα φανάρια του ΚΑΤ), διεκδικώντας τα νόμιμα, τα ηθικά και την ΕΛΠΙΔΑ ότι θα μπορέσουν να ξαναστήσουν τις ζωές τους από τα συντρίμμια που τις οδήγησαν οι αποφάσεις της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Τεχνικοί, διοικητικοί και δημοσιογράφοι ζητούν να πληρωθούν τους 17 μήνες απλήρωτης εργασίας τους και να αποζημιωθούν για τα χρόνια που δούλεψαν στην επιχείρηση Βαρδινογιάννη.
Διεκδικούν την ΕΛΠΙΔΑ απέναντι στην ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ.
Αυτή τη στιγμή τα παιδιά των απλήρωτων εργαζομένων του Mega βιώνουν τη θλίψη, την απογοήτευση και την οργή που έφερε η πρακτική της οικογένειας Βαρδινογιάννη στα σπίτια τους.
Γιαγιάδες και παππούδες προσπαθούν να καλύψουν στοιχειωδώς τη διατροφή τους, κάποια οικόπεδα και «σπίτια στο χωριό» που προορίζονταν για αυτά, έχουν πουληθεί για ένα κομμάτι ψωμί.
Η γειτονιά και οι φίλοι «τσοντάρουν» για τις δόσεις της ΔΕΗ, του νερού, του τηλεφώνου, των κοινοχρήστων…
Φροντιστήρια και δραστηριότητες έχουν κοπεί με το μαχαίρι…
Οι εισπρακτικές χτυπάνε σαν τρελές σε σταθερά και κινητά. Κάποιοι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.
Πολλοί ψάχνουν για ένα ευκαιριακό μεροκάματο που θα καλύψει μία «τρύπα».
Αλλά οι «τρύπες» είναι πολλές και η απάντηση «μπαμπά, γιατί δεν θα πάω εγώ στην εκδρομή με τα άλλα παιδιά;» δεν μπορεί να απαντηθεί σε ένα παιδί, που ναι μεν δεν είχε συνηθίσει ποτέ στα «πολλά», αλλά είχε τη σιγουριά ότι τα «λίγα» ήταν σίγουρα.
Διότι ο μπαμπάς ή η μαμά δούλευαν στην επιχείρηση ενός πάμπλουτου επιχειρηματία – και μάλιστα με φιλανθρωπικό πρόσωπο – που δεν θα τους πέταγε ποτέ στο δρόμο, απλήρωτους επί 17 μήνες και χωρίς αποζημίωση…
Η ζωή όμως απέδειξε το αντίθετο.
Και τώρα, μόνο η ΕΛΠΙΔΑ ότι ο αγώνας θα φέρει τη δικαίωση, κρατά όρθιους τους εργαζόμενους. Και τα παιδιά τους.
- αναδημοσίευση από το postmodern.gr
