Κανένας σεβασμός δεν χωράει όταν λέγονται τέτοια - δυστυχώς

Άκουσα μόλις την ομιλία Θεοδωράκη στο Σύνταγμα. Είναι ένα από τα πιο θλιβερά και δυσάρεστα πράγματα που έχω ακούσει. Άκουσα για τους "εθνομηδενιστές που μας κυβερνούν", για τον φασισμό "που η πιο επικίνδυνη, μορφή του είναι ο αριστερός φασισμός σαν αυτόν που μας κυβερνά", την "πλαστογράφηση της Ιστορίας", "αν υποχωρήσουμε στο όνομα είναι σαν να ανοίγουμε διάπλατα τα σύνορά μας σε αυτούς που μας απειλούν καθαρά μέσα από το Σύνταγμά τους", "οι υποχωρήσεις Ζάεφ είναι σκέτο κουτόχορτο", "να [μην] κατεβάσουμε τα παντελόνια μας".
Κι ακόμα ο Έλληνας που δεν είναι ραγιάς, "η συνέχιση του στάτους κβο και της ειρηνικής..
συνύπαρξης είναι η τελευταία υποχώρηση που μπορούμε να κάνουμε", Ελάχιστες (ή καμία αναφορά) στην Αριστερά, τον αντιιμπεριαλισμό κλπ (πολύ καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, αλλά είναι και πολύ ενδεικτικό).

Δεν είναι όμως μόνο θλιβερό, πολύ θλιβερό (ειδικά για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τα τραγούδια του Θεοδωράκη, όπως εγώ...) Είναι και εξοργιστικό και επικίνδυνο. Και κανένας σεβασμός δεν οφείλεται ούτε μπορεί να αποδίδεται σε τέτοιες απόψεις, όσο μεγάλος συνθέτης κι αν είναι αυτός που τα λέει, όσο αγωνιστικό παρελθόν κι αν έχει.
Ούτε είναι θέμα ηλικίας. Δεν ήταν ένας άνθρωπος που έχανε τα λόγια του, παραληρούσε ή δεν μπορούσε να μιλήσει από τα γερατειά. Κάθε άλλο. Μια χαρά νηφάλιος ήταν, κι αυτά που είπε, τα λένε και ένα σωρό άλλοι, πολύ νεότεροι: είναι η ουσία της επιθετική γραμμή του ελληνικού εθνικισμού, της πλειονότητας της δεξιάς και όλης της ακροδεξιάς μαζί, χρόνια τώρα.

Στρατής Μπουρνάζος (fb)

Μικρό σχόλιο και για τη δική μας καμπούρα

Συνεχίζοντας τον σχολιασμό του συλλαλητηρίου, μετά το σχόλιο περί Θεοδωράκη, ακολουθεί λιγότερο θλιμμένο, αλλά πιο δύσκολο (για μένα) πολιτικό σχόλιο.
Νομίζω ότι είναι βασικό να βλέπουμε και τη δική μας καμπούρα, οι αριστεροί εννοώ, και όχι μόνο των άλλων. Έτσι ακούγοντας τον Θεοδωράκη και τον Κασιμάτη (και το κάλεσμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου), δεν μπορώ να μη σκεφτώ τις συνάφειες και τα κοινά του αμαλγάματος του «αντιμνημονιακού λόγου» με τον λόγο των συλλαλητηρίων σήμερα (παρότι διαφωνώ εντελώς, και πολιτικά και ερμηνευτικά, με την ταύτιση πλατειών, Όχι του 2015 και συλλαλητηρίου, και παρότι θεωρώ ότι το μείζον είναι το βαθύ κράτος, η Εκκλησία και το σύμπλεγμα δεξιά-ακροδεξιά-εθνικισμός). Ειδικά ο Γ. Κασιμάτης έκανε εύγλωττα τις γέφυρες (εθνική ανεξαρτησία, γεωπολικοί κίνδυνοι, απεχθής δανεισμός). (Και ο Θεοδωράκης δεν ήταν κάνας περαστικός από το χώρο της Αριστεράς και των αγώνων, κάθε άλλο...) Και νομίζω ότι αυτό πρέπει πρώτα πρώτα να το πούμε όσοι ήμασταν (και παραμένουμε) κατά των Μνημονίων. ΄Όχι για να ξεχάσουμε τα υπόλοιπα (τον απερίγραπτο καιροσκοπισμό της ΝΔ, το χάλι των ΑΝΕΛ, την κυριαρχία της ακροδεξιάς κλπ.). Ούτε για να σωπάσουμε, να αυτομαστιγωθούμε και να αποσυρθούμε, αλλά για να είμαστε πολιτικά ειλικρινείς, κριτικοί και αποτελεσματικοί.

ΥΓ. Ο Γ. Πατούλης έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δεξιού κομματάρχη που παίζει τα ρέστα του κραυγάζοντας για τους «ωκεανούς από ελληνικές σημαίες», προτρέποντας «ψηλά την ελληνική σημαία», «Είμαστε νοικοκυραίοι, όχι ακραίοι μπαχαλάκηδες!», «τον μεγάλο περιφερειάρχη Τζιτζικώστα». Αλλά δεν με καίει αυτός – καταλαβαίνετε γιατί.

Στρατής Μπουρνάζος (fb)