Δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική το εθνικιστικό πανηγύρι, που στήθηκε σχετικά με το Μακεδονικό, με άκρατη επίκληση αποκλειστικά του θυμικού του λαού και προφανή παραμερισμό γεωγραφίας, λαογραφίας, νεώτερης Ιστορίας, διπλωματικής Ιστορίας (συνθήκη Βουκουρεστίου 1913). Περίσσεψαν οι ‘πολιτικάντικες’ τοποθετήσεις από αυτόκλητους ‘ειδικούς’, οι παρωπίδες με αλλότρια και όχι εθνικά κίνητρα, η αισθητική τουρκο-μπαρόκ. Υπήρξαν, βέβαια, και νηφάλιες φωνές, αλλά.. σε τέτοιες περιπτώσεις ο ‘σαματάς’ υπερισχύει.
Στη βάση του ζητήματος, έγιναν σαφείς ο φόβος του ‘ανάδελφου έθνους’, η ροπή στη συνομωσιολογία, η ιδιοτελής εκμετάλλευση του πατριωτισμού. Όμως, όλα αυτά ανθίζουν σε υπέδαφος ημι-μάθειας, λειψής σχολικής εκπαίδευσης, και στενής κομματικής οπτικής.
Φυσικά, βγήκαν και ενδιαφέροντα συμπεράσματα, όπως ότι:
(α) η χώρα σε πνευματικό επίπεδο δεν έχει προχωρήσει και τόσο όσο νομίζαμε μετά τη μεταπολίτευση ή και την επιβολή των ‘μνημονίων’,
(β) δεν είναι και δύσκολο να καταστραφούν ινδάλματα στη βάση του ότι, δυστυχώς (ή ευτυχώς, στο όνομα της αποκάλυψης της αλήθειας), τα στερνά τιμούν τα πρώτα…
Σε κάθε περίπτωση, η διπλωματική προσπάθεια φαίνεται πως προχωράει διαμέσου αυτού του ‘αχταρμά’ και όχι τυχαία, μιας και ένα αρκετά σημαντικό, παρότι, προς το παρόν, σιωπηλό τμήμα των Ελλήνων την στηρίζει.
Γεωργάκης Ολύμπιος Β’ ο Μακεδών
