του Χρήστου Ξανθάκη*
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες να ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά πρώτα, για ν’ αποφύγουμε τα παιδιαρίσματα:
Το χθεσινό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη για το Μακεδονικό είχε εκατό χιλιάδες κόσμο. Τελεία.
Τελεία και παύλα και να μετράω ξέρω κι εκεί ήμουνα. Βεβαίως τους συμφέρει τόσο τους..
διοργανωτές όσο και τους συμμετέχοντες να μιλάνε για εκατοντάδες χιλιάδες (ο στρατηγός Φράγκος, έκανε λόγο για ένα μύριο!), αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Προδώθηκαν άλλωστε και οι ίδιοι κάποια στιγμή, όταν έκαναν λόγω από μεγαφώνου για διακόσιες χιλιάδες ηλεκτρονικές υπογραφές και πλήθος ζωντανό τριακοσίων χιλιάδων. Ώστε πήγαν περισσότεροι στη Θεσσαλονίκη κι έφαγαν μισή μέρα στο πόδι, απ’ όσους έχασαν τριάντα δευτερόλεπτα μπροστά στο κομπιούτερ; Στοιχειώδες αγαπητέ Γουότσον και πάμε παρακάτω.
Πάμε στον θηριώδη ερασιτεχνισμό των διοργανωτών που είχαν τοποθετήσει ηχεία μόνο προς τη μία πλευρά της συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα όσοι ήταν μαζεμένοι στο Μέγαρο Μουσικής και στον Λευκό Πύργο να μην ακούνε ούτε ψίθυρο. Χώρια η επιμονή τους να χαιρετίζουν εκπρόσωποι από όλα τα σωματεία και τις οργανώσεις επί της γης, που κούρασε τον κόσμο και τον οδήγησε να φυλλορροεί από τις τρεις και τέταρτο κιόλας. Μην ξεχνάμε βεβαίως ότι δεν επρόκειτο περί κόσμου εκπαιδευμένου να συμμετέχει σε συγκεντρώσεις. Κάπου είχες την εντύπωση ότι ήρθαν, έδωσαν το παρόν, έκαναν το καθήκον τους κι ύστερα δεν έβλεπαν άλλο λόγο να παραμείνουν. Αν δεν υπήρχε διαρκής (και διαρκώς αυξανόμενη…) ροή αποχωρήσεων, ίσως το συλλαλητήριο να έφτανε κάποια στιγμή και τις εκατόν πενήντα χιλιάδες παριστάμενους. Δεν τις έφτασε.
Και δώσε κι ένα τελευταίο για σήμερα, μιας και δεν μας παίρνει άλλο ο χώρος. Δεν πειράζει, έχει ο Θεός μέρες να γράφουμε και να βγάζουμε συμπεράσματα. Όπως και το προηγούμενο συλλαλητήριο του 1992, έτσι κι αυτό ήταν μια εσωτερική υπόθεση της Ελλάδας. Κανένα επιδραστικό «μέσο» της αλλοδαπής δεν ασχολήθηκε με τα τεκταινόμενα στη Θεσσαλονίκη, την ώρα που αφιέρωναν σελίδες επί σελίδων και οθόνες επί οθονών για τα καουμποϊλίκια του Ερντογάν στην Συρία. Ούτε λέξη, καν…
Ναι, εσωτερική υπόθεση ήταν και αφορμή εξελίξεων στα δεξιά της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Έτσι εξηγείται και η τάχιστη υιοθεσία του συλλαλητηρίου, από εκεί που η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σφύριζε αδιάφορα. Διότι, όπως φάνηκε χθες στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός σχήματος που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο της «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Με ηγετικά στελέχη που ανέβηκαν στο βήμα και τα είπαν χύμα και τσουβαλάτα και είναι έτοιμα να επιβάλουν τη βούληση των συγκεντρωμένων «με κάθε τρόπο». Τι σημαίνει αυτό ακριβώς, αφήνω τη γόνιμη φαντασία σας να το μορφοποιήσει. Όπως θα έλεγε πάντως και οι ποιητής, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που αρχίζει να μυρίζει ανθρώπινο κρέας.
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
