Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Πολλά και διάφορα με ενόχλησαν στο προχθεσινό κατάπτυστο αρθρίδιο του Μίκη Θεοδωράκη με θέμα το Μακεδονικό. Και που επιμένει να παριστάνει την εθνική μας συνείδηση και που παριστάνει τον υπερκομματικό ηγέτη και που νομίζει ότι κατέχει γεωπολιτική καλύτερα απ’ όλους και όλες μας και βάλε να πάνε φύγανε, ένα σωρό μπούρδες. Μα πιο πολύ απ’ όλα με χάλασε η προσπάθειά του να μας χωρίσει σε πρόβατα και ερίφια, σε πατριώτες και προδότες… Με δικά του λόγια:
«Όταν φοβάσαι να πεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου κι όταν -ακόμα χειρότερα την ξεπουλάς- αυτό είναι ραγιαδισμός.Έτσι μας βλέπει ο μεγάλος μουσουργός ή μάλλον έτσι θέλει να στοιχηθούμε. Από εδώ οι ραγιάδες, οι προσκυνημένοι, τα πουλητάρια και από εκεί οι πατριώτες. Σε έναν νέο εθνικό διχασμό, λες και δεν είχαμε αρκετά να μας χωρίζουν. Να γίνουμε μαλλιοκούβαρα λοιπόν και για το Μακεδονικό, να σφαχτούμε, να πέσει κλωτσομπουνίδι και να κάθονται οι ξένοι, γείτονες και μη, να γελάνε με τα χάλια μας. Όταν δεν θα προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.
Όταν δεν φοβάσαι να πεις ότι την αγαπάς και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός!
Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!»
Επ’ αυτού ένα έχω να πω:
Μετά απ’ την πτώση της χούντας και τον ερχομό στην Ελλάδα μιας κανονικού τύπου και όχι ανάπηρης δημοκρατίας, το δικαίωμα να φέρουν τον χαρακτηρισμό «πατριώτης» τον φέρουν μόνο τρεις. Ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός. Τα τρία παλικάρια δηλαδή που έχασαν τις ζωές τους την 31η Ιανουαρίου του 1996. Επέβαιναν στο ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο για να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη βραχονησίδα Μεγάλη Ίμια και κατέπεσε κατά την επιστροφή του. Είτε λόγω καιρού, είτε λόγω άλλων παραγόντων που δεν θα μάθουμε ποτέ…
Αυτοί ήταν πατριώτες παιδιά, αυτοί που φόρεσαν τη στολή και ανέβηκαν στο ελικόπτερο γνωρίζοντας πολύ καλά που πήγαιναν και τι μπορούσαν να πάθουν. Υπέρ πατρίδος και τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε κοκοράκια που ξυπνάμε πρωί πρωί και χαιρετίζουμε την καινούρια μέρα. Με πολύ χαριτωμένα κακαρίσματα, το ομολογώ, αλλά τίποτε παραπάνω. Οι φωνές μας είναι αρκετές για να διαφημίζουν τα πιστεύω μας, την κρίσιμη ώρα όμως δεν αξίζουν ούτε μια δεκάρα!
Ας αφήσουμε λοιπόν τις υστερικές κραυγές και τους διαχωρισμούς και ας αναλογισθούμε πως θα γλυτώσουμε καινούριες απώλειες σαν εκείνες του Καραθανάση, του Γιαλοψού, του Βλαχάκου. Γιατί η ζωή ενός Έλληνα φαντάρου, είναι πάνω απ’ όλα τα αποφθέγματα και τις εξυπνάδες και τις φλογερές εξαγγελίες των πάσης φύσεως σωτήρων της πατρίδος. Των κάθε είδους κουραμπιέδων, που δεν θα σηκώσουν ποτέ ντουφέκι και δεν θα σταθούν απέναντι σε κανέναν εχθρό.
In loving memory
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
