Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Σέβομαι απεριόριστα τον μουσικό Μίκη Θεοδωράκη. Τον σέβομαι, τον τιμώ και τον αναγνωρίζω ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι του εικοστού αιώνα. Κι ακόμη παραπέρα βεβαίως, μιας και τα τραγούδια του θα είναι στα χείλη των Ελλήνων και των Ελληνίδων και μετά από εκατό χρόνια. Αυτά τα τραγούδια που πρόσφεραν θάρρος, σθένος.. και δύναμη στους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες της χώρας όταν τους έσκιαζε η φοβέρα και τους πλάκωνε η σκλαβιά του μετεμφυλιακού κράτους. Έσωσε ψυχές τότε ο Μίκης Θεοδωράκης, του το οφείλουμε και πρέπει να το λέμε. Του το οφείλει η πατρίς.
Γι’ αυτό ακριβώς με πιάνουν τα νεύρα μου και βγάζω καντήλες όταν διαβάζω αυτές τις πύρινες επιστολές που από καιρού εις καιρόν δίνει στη δημοσιότητα. Επιστολές που φέρουν το όνομά του και υπογράφονται από τον ίδιο, αν και πολλή συζήτηση έχει προκύψει για την πραγματική πατρότητά τους. Ας πούμε όμως, για την οικονομία της συζήτησης, ότι με κάποιο τρόπο τις εγκρίνει. Και δίνει το ΟΚ να διαβάζει ο μέσος ψηφοφόρος πράγματα πιο απίθανα κι από εκείνο το «Καραμανλής ή τανκς» που είχε πει το 1974. Όπως το χθεσινό του άρθρο για το Μακεδονικό ζήτημα, που ήρθε να προσθέσει το λιθαράκι της στο θεοδωράκειον όρος της μπούρδας.
Εδώ ο μεγάλος μουσουργός αναλαμβάνει ξανά το ρόλο της εθνικής συνείδησης που τόσο τον βόλευε πάντοτε και προσπαθεί να μας πείσει ότι οποιαδήποτε υποχώρηση της ελληνικής πλευράς στο Σκοπιανό θα σημαίνει αυτοκτονία. Όπου υποχώρηση ίσον αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας με κάτι από «Μακεδονία» μέσα της. Προς τούτο επικαλείται την απόφαση των πολιτικών αρχηγών το 1992, προσθέτοντας ότι οι Βόρειοι γείτονες άλλοι δουλειά δεν κάνουν από το να επιβουλεύονται τα σύνορά μας. Μαζί με άλλες σκοτεινές δυνάμεις βεβαίως, που επιθυμούν να μας διαμελίσουν όπως τη δόλια τη Γιουγκοσλαβία.
Ένα σενάριο γνωστό, πολυπαιγμένο και ιδιαιτέρως φθαρμένο πια. Άλλωστε ακόμη και ο ίδιος ο Θεοδωράκης δέχεται στο άρθρο του ότι οι Σκοπιανοί «με μια κολοσσιαία πραγματικά προπαγάνδα, κατόρθωσαν να παρασύρουν σ’ αυτή την ιστορική γελοιότητα μεγάλο αριθμό κρατών». Κι εδώ είναι το ζήτημα φυσικά, εδώ είναι το πρόβλημα το κομβικό. Ότι τη χάσαμε τη μπάλα, ότι μπήκε το γκολ, ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνάει. Κι έχουμε φτάσει πλέον σε ένα «δια ταύτα» αδήριτο και αδυσώπητο, που δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια.
Αυτό ακριβώς το «διά ταύτα» που αποσιωπάται ολωσδιόλου στο άρθρο του Μίκη. Εντάξει παιδιά, να μην το λύσουμε το μακεδονικό ζήτημα. Εντάξει, να το αφήσουμε ξεκρέμαστο. Από εδώ και πέρα όμως, τι γίνεται; Μήπως θα πάψουν εκατόν-τόσες χώρες και σχεδόν όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, να αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία»; Μήπως θα σταματήσει η τούρκικη διείσδυση στους Βόρειους γείτονες; Μήπως θα σταματήσουν να τους λιγουρεύονται οι Ρώσοι; Συγγνώμη, αλλά στα ίδια σκατά θα κολυμπάμε και την ίδια ήττα θα πρέπει να διαχειριστούμε. Εκτός κι αν «η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία», που έλεγε και το παλαιό συνθηματάκι. Στην περίπτωση αυτή σας εύχομαι καλό βόλι, γιατί εγώ είμαι πενήντα χρονών και δεν με πιάνει καμιά επιστράτευση. Όπως και τον Θεοδωράκη άλλωστε…
- από το newpost.gr