Κοίτα την λίγο φλουταρισμένη φωτογραφία του. Αυτός ήταν ο Θοδωρής όταν τον έβλεπες πρώτη φορά. Μετά τον γνώριζες.
Εγώ τον γνώρισα στον ΑΝΤ1 που δουλέψαμε για πολύ λίγο μαζί και μετά χαθήκαμε, όπως συμβαίνει με τόσους και τόσους συναδέλφους.
Μέχρι που τον πέτυχα ένα βράδυ στο Ρόδον. «Ώπα» είπα από μέσα μου. “Αρχισυντάκτης ειδήσεων στο Ρόδον” και μετά έγινα κι εγώ αρχισυντάκτης και μετά το Ρόδον έγινε παρελθόν και νάτος πάλι ο Μιχόπουλος (έτσι φωναζόμαστε πολλοί συνάδελφοι μεταξύ μας) στη γαλαρία του Gagarin..
Για την ακρίβεια κολλητά στον τοίχο, στα σκαλάκια που ανεβαίναμε οι κοντοί (αυτός δεν ήταν) για να βλέπουμε καλύτερα.
«Πού ‘σαι ρε Καφάτε», «Έλα ρε Μιχόπουλε, πάλι εδώ;» κι ακολουθούσε ο διάλογος που κάνουν δύο γνωστοί όταν συναντιούνται τυχαία. Σχολιάζαμε το Live, προγραμματίζαμε σε ποιο θα ξαναβρεθούμε, πίναμε τα ποτάκια μας. Μετά τον άφηνα εκεί πίσω, στριμωχνόμουν μπροστά και επέστρεφα για «ανταπόκριση» από την πρώτη γραμμή.
Η μουσική, τα δυνατά Live ήταν αυτά που με ενώνουν με τον Θοδωρή Μιχόπουλο. Και μ’ αυτόν είχαμε αναρωτηθεί «τι θα γινόμασταν χωρίς τη μουσική» (όπως και πολλούς ακόμη φίλους μου).
Μετά την εμπλοκή του με την πολιτική είχε αραιώσει, αλλά όχι εντελώς. Πιο πολύ η ασθένειά του τον κράτησε μακριά από τη γαλαρία του Gagarin.
Ήταν ένας πολύ ροκ τύπος για πολιτικός συντάκτης, πόσο μάλλον για «πολιτικός». Δεν ξέρω τι τους έλεγε εκεί στο Μαξίμου, αλλά για έναν άνθρωπο που γουστάρει τα Live μάλλον δεν τον άκουγαν πάντα. (ή έτσι θέλω να πιστεύω για τον φίλο μου!)
Καλά live ρε Μιχόπουλε. Το γαμημένο το παζλ της ζωής μας ξηλώνεται λίγο-λίγο με οδυνηρό τρόπο.
Γιάννης Καφάτος (viewtag.gr)