Με την “είδηση” του ιδιότυπου να παρουσιάζεται με απόλυτη σοβαρότητα, η συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου είναι αυτή που συχνά - πυκνά στοχεύει στα συντηρητικά ανακλαστικά κάποιων πολιτών που, με τα κατάλληλα “ερεθίσματα” και με τη σχετική προτροπή, είναι εύκολο να μετακινηθούν σε ακόμη πιο ακραίες αντιλήψεις. Πρόσφατο παράδειγμα, η εικαστική παρέμβαση των φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών για το χριστουγεννιάτικο δέντρο των Ιωαννίνων, με κάποια ΜΜΕ να δίνουν τις ημέρες εκείνες το έναυσμα για την καλλιέργεια μιας δήθεν γενικευμένης αισθητικής αγανάκτησης, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα την ενεργοποίηση κάποιων πολιτικά ακραίων στοιχείων της πόλης που κινήθηκαν απειλητικά προς το δημιούργημα των νέων καλλιτεχνών.
Με μια υποκουλτούρα βαθιά ριζωμένη σε μεγάλη μερίδα του δημοσιογραφικού κόσμου και σε συνδυασμό με το κυνήγι των φτηνών εντυπώσεων του διαδικτυακού ανταγωνισμού να παρασέρνει και το τηλεοπτικό προϊόν της ενημέρωσης, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι από γελοία, στην καλύτερη περίπτωση, έως επικίνδυνα όταν τα ρεπορτάζ ξεφεύγουν από συνάξεις γραφικότητας και μπαίνουν σε πιο σοβαρά θέματα, όπως το κοινωνικό μέρισμα που ήρθαν και μας το πήραν οι αλλοδαποί. Με μια μερίδα των ΜΜΕ να τσαλαβουτούν στα ρηχά νερά του στιγμιαίου εντυπωσιασμού, ένα σημαντικό ποσοστό των ειδήσεων που προσφέρονται στην κοινή γνώμη ως κυρίως πιάτο της επικαιρότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο από μικρές δόσεις τοξικών αντιλήψεων που έρχονται να τροφοδοτήσουν ένα κοινό εθισμένο στον κιτρινισμό και τη φοβικότητα απέναντι σε οτιδήποτε το διαφορετικό.
Γραφικές ακρότητες και μισαλλόδοξες μειοψηφίες βρίσκουν χώρο και χρόνο στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης στο όνομα μιας στρεβλής θεώρησης της πολυφωνίας που ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα της προβολής κοινωνικών ομάδων, με μοναδικό κριτήριο τον πολιτικό καιροσκοπισμό των επιχειρηματιών του Τύπου.
Πέτρος Κατσάκος
(από τη στήλη "Στα ψιλά" της εφημερίδας Αυγή)
