Σε αυτό εδώ το πλάνο του «Ordinary People» o Tίμοθι Χάτον είναι έτοιμος να κάνει μια ακόμη προσπάθεια προσέγγισης με την μητέρα του, έτοιμος να της πει κάτι τρυφερό. Δεν του είναι καθόλου εύκολο, η μάνα του το έχει καταστήσει με τη στάση της και την αποξένωσή της ιδιαίτερα δύσκολο, δεν του είναι καθόλου εύκολο, αλλά του είναι πάντως φυσικό. Τα εμπόδια προέκυψαν στην πορεία, η δύναμη μέσα του που τον κινεί προς την απόπειρα εύρεσης της ζεστασιάς μεγάλη. Σε εκείνην όμως δεν είναι καν φυσικό.. Τα εμπόδια και οι φραγμοί της στοργής μπήκαν πολύ νωρίτερα, τόσο νωρίτερα ώστε το να του ανοιχτεί και να του προσφέρει στοργή της είναι πια κάτι ξένο. Την σώζει το τηλέφωνο που χτυπάει, τρέχει να το σηκώσει, λέει στην φίλη της στην άλλη άκρη της γραμμής ότι ναι, μπορεί να μιλήσει και δεν κάνει κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, δεν θα χρειαστεί να βρεθεί στην εξαιρετικά άβολη θέση να ανταποκριθεί στην επικείμενη απόπειρα επαφής του γιου της.
Ο Χάτον λέει ότι η μάνα του τον μισεί, ο πατέρας του εξανίσταται. Ο Χάτον λέει ότι η μάνα του δεν τον αγαπά, ο ψυχίατρός του τον διορθώνει: δεν σε αγαπά όσο θα ήθελες, δεν σε αγαπά αρκετά, αποδέξου τα όριά της κι ότι μπορεί να σε αγαπήσει ως ένα σημείο ή ότι δεν μπορεί να εκφράσει το παραπάνω. Ό,τι απ’ όλα κι αν ισχύει, η αδυναμία εξωτερίκευσης, η περιορισμένη αγάπη, η απέχθεια, ο Χάτον είναι ένας άνθρωπος που μεγαλώνει εκτός των άλλων που του έχουν συμβεί στην ταινία και με τη συγκεκριμένη πληγή, είναι ένας άνθρωπος που μεγαλώνει εκτός των άλλων που του έχουν συμβεί στην ταινία και με τη συγκεκριμένη αναπηρία.
Τι συμβαίνει άραγε στους ανθρώπους που δεν αγαπήθηκαν αρκετά από τις μανάδες τους; Τι απογίνονται όταν μεγαλώνουν; Πως εσωτερικεύουν αυτή την έλλειψη, αυτή την απόσταση, αυτή την σιωπή, αυτή την παγωνιά; Τι σημαίνει για τον τρόπο που προσλαμβάνουν τον εαυτό τους; Τι σημαίνει για τις σχέσεις τους με το άλλο φύλο αν είναι αγόρια και με το ίδιο φύλο αν είναι κορίτσια; Συνηθισμένα τραύματα συνηθισμένων ανθρώπων.
thegreekcloud.com