Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Με μια ανάρτησή μου στο Facebook χαρακτήρισα ως «εξόχως σημαντική για την αποκαλυπτική πολιτική αλήθεια της» τη δήλωση της κυρίας Μπέτυς Μπαζιάνα (στο πλαίσιο της συνέντευξής της στην “Εφημερίδα των Συντακτών”) ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία». Και το εννοούσα: χωρίς να διαθέτω συγκεκριμένα στοιχεία (κανένας δεν διαθέτει, ούτε καν η... ΕΥΠ υποθέτω), υπήρξαν και εξακολουθούν να προκύπτουν δημοσιογραφικές πληροφορίες καθώς..
και αποχρώσες ενδείξεις που επιβεβαιώνουν, κατά κάποιον τρόπο, ως γεγονός την άποψη ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία».
Έτσι, όταν είδα (ως τίτλο στην αναγγελία της συνέντευξης) την εν λόγω «δήλωση» της κ. Μπαζιάνα, ενθουσιάστηκα, καθώς «διάβασα» σ’ αυτή μια γενναία πολιτική μαρτυρία, την οποία, προηγουμένως, δεν είχε αποτολμήσει να διατυπώσει δημοσίως* κανένας κυβερνητικός αξιωματούχος. Και υπό το κράτος του εν λόγω... ενθουσιασμού, πληκτρολόγησα στον «λογαριασμό» μου (αν καταλαβαίνετε τι εννοώ) στο Facebook, την εν λόγω ανάρτηση.
Αυτή η «ανάρτηση», που ήταν η μόνη δημόσια αναφορά μου στη συγκεκριμένη συνέντευξη (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρώ ως μία από τις πλέον συζητημένες συνεντεύξεις ανάμεσα στις χιλιάδες που έχω παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της 40ετούς θητείας μου στη δημοσιογραφία), προκάλεσε μια απίστευτη φαντασμαγορία θετικών και αρνητικών αντιδράσεων...
*******
Και αμφισβητήσεων επί της ουσίας της «δήλωσης» Μπαζιάνα: «Πώς παίρνει κανείς την εξουσία; Και τι σημαίνει πλέον εξουσία; Μια παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία επανέλαβε η κ. Μπαζιάνα» σχολίασε γνωστός και μη εξαιρετέος δημοσιογράφος αριστερής κουλτούρας, ακολουθούμενος από μια κουστωδία αγοραίων υπερθεματιστών του σχολίου του.
Μαλακίες λέτε, και είσαστε και δημοσιογράφοι τους απάντησα στο... ύφος τους. Τον έλεγχο του κράτους εννοεί, φιλαράκια. Και, αν αναρωτιέστε πώς παίρνει μια "αστική" κυβέρνηση τον έλεγχο του κράτους, ρωτήστε τον Τσοχατζόπουλο, τον Λαλιώτη, τον Κουλούρη, τον Κατσιφάρα και τα άλλα... παιδιά του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ...
«Το κράτος δεν ‘παίρνεται’, δεν αλώνεται θα είναι πάντα ένα πεδίο κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Αυτά έχουν λυθεί από την εποχή του Πουλατζά» επέμενε ο αριστερής κουλτούρας και εκ δεξιών του ΣΥΡΙΖΑ... αμφισβητίας: Το κράτος ως υποχείριο του κόμματος είναι η παλαιοκομμουνιστική κοινοτοπία που ‘άκουσε’ η κ. Μπέτυ Μπαζιάνα, μπλα, μπλα, μπλα»...
“Το κράτος ‘παίρνεται’ απολύτως, και τότε το κυβερνόν κόμμα γίνεται καθεστώς και μπορεί να κυβερνά επί εικοσαετίαν, ας πούμε, όπως το ΠΑΣΟΚ, ή και παραπάνω, όπως η προδικτατορική Δεξιά... Το κράτος ‘παίρνεται’ και μερικώς, όπως επί Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή, ας πούμε. Και τότε το... τρώνε στο άψε - σβήσε οι ‘νταβατζήδες’, ξέρεις εσύ, να μη στα λέω ήταν η απάντησή μου. «Είναι προφανές», συνέχισα, «ότι η κ. Μπαζιάνα αναφέρεται κυρίως στα υπουργεία (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ ‘κυβερνούν’ ακόμα σε ορισμένα), στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Τράπεζα της Ελλάδος και στο τραπεζικό σύστημα εν γένει, κ.λπ., κ.λπ.»...
*******
Τον Πουλατζά, συμπλήρωσα, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, κατ' αρχάς επειδή δεν λέει τέτοια ανυπόστατα, αλλά κυρίως διότι εδώ μιλάμε για κυβερνητικές εφαρμογές υπό το πρίσμα της ιστορικής ελληνικής κυβερνητικής διαχείρισης και όχι για κυβερνητική θεωρία υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα.
Κάπως έτσι, η σύγχυση - που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν σύγχυση, αλλά αντισύριζα προκατάληψη- ξεκαθαρίστηκε, ο διαδικτυακός διάλογος έληξε... αναίμακτα.
Ωστόσο, ο πολιτικός διάλογος γύρω από το γεγονός ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» μάλλον αρχίζει, παρά τελειώνει εδώ: ένα πλήθος ατόμων αριστερής κουλτούρας, εκ δεξιών, εξ αριστερών, αλλά και εντός του κυβερνώντος κόμματος, σκόπιμα ή ανακλαστικά, εξακολουθούν να «βλέπουν» υπό μαρξιστικό ή μεταμαρξιστικό πρίσμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ, το κράτος (αν θέλετε) ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που οδηγεί σε έναν αριστερό αναχρονισμό, μια οπισθοδρομική σύγχυση -αντίφαση του τύπου «στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος της αντιπολίτευσης- σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους».**
Είναι θέμα σοσιαλιστικής θεωρίας και πολιτικής... Προσωπικά, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις - εδώ και χρόνια κατοικώ στην περιοχή του Ιονέσκο: «Το κράτος είναι παντού, και αλλού ακόμη περισσότερο, μια τεράστια μηχανή που συντρίβει τα άτομα... Δεν είναι δυνατή μια δίκαιη τάξη χωρίς την αλληλεγγύη και την αγάπη»...
Νίκος Φίλης είχε διατυπώσει την ίδια, περίπου, παραδοχή, σε κομματική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου (6 Απριλίου του 2015). Έναν χρόνο αργότερα (15.5.2016) ο δημοσιογράφος Πολ Μέισον δήλωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “κατοικεί» τους ανώτερους ορόφους των υπουργείων, αλλά δεν «χτύπησε» επαρκώς την ολιγαρχική εξουσία εντός τους
** Ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή