Ισως και να μην ήταν υπερβολή αν κάποιος έλεγε ότι ο Λεωνίδας Ζενάκος
σε αυτά τα θέματα ήταν ο άνθρωπος στο «Βήμα της Κυριακής» που θα..
μπορούσες να αποκαλέσεις, κυριολεκτικά, αλάνθαστο, μαζί με τον Στάθη Ευσταθιάδη.
Ηταν ένας ποταμός γνώσης, ένα βουνό μνήμης και πάνω απ' όλα ένας
γνήσιος εραστής της ελληνικής γλώσσας. Ή μάλλον όχι μόνον της ελληνικής.
Ο Ζενάκος αγαπούσε όλες τις γλώσσες. Αγαπούσε τη
γλώσσα. Θυμάμαι τις συχνότατες αναφορές του σε «τσιτάτα» Αγγλων,
Γάλλων, Ιταλών, Ισπανών και φυσικά Ελλήνων. Απλώς την ελληνική γλώσσα
την αγαπούσε με το παραπάνω διότι την είχε σπουδάσει στη Φιλοσοφική
Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε δουλέψει μαζί της, είχε μεταφράσει
δεκάδες κείμενα αρχαίων τραγικών και απολάμβανε την ποικιλία της, τις
ιδιομορφίες της, την ομορφιά, τη συντροφιά της. Γι' αυτό και μπορούσε να
γίνει αμείλικτος με όσους την προσέβαλλαν.
Μισό αιώνας και τέσσερα χρόνια. Τόσο παρέμεινε στο «Βήμα» ο
Λεωνίδας Ζενάκος. Εδώ γνώρισε τη γυναίκα του, τη Ζάζα, και όταν ήταν εδώ
έκανε τον γιο του, τον Αυγουστίνο. Πώς μπορεί κάποιος σαν εμένα να
καλύψει την αστείρευτη προσφορά του μέσα σε λίγες γραμμές; Δεν μπορεί.
Πώς θα μπορούσα να μιλήσω για την περίοδο της αρχισυνταξίας του στο
Πολιτιστικό Τμήμα του «Βήματος», την περίοδο που ήταν διευθυντής
σύνταξης στην εφημερίδα και ανεβοκατέβαινε («σαν τον Σαρλό» μου είχε πει) τους ορόφους της Χρήστου Λαδά; Δεν μπορώ.
Ημουν τυχερός που δούλεψα μαζί του, αλλά ήμουν άτυχος γιατί αυτό το
διάστημα δεν ξεπέρασε τα δέκα χρόνια, αφού προσελήφθην το 1999 και
εκείνος απομακρύνθηκε, με πίκρα, το 2010. Και ίσως αν δεν ήμουν
πνευματικός γιος του, να μη μου δινόταν η ευκαιρία να τον τιμήσω με αυτό
το κείμενο. Αλλά ήμουν και μεγάλωσα δίπλα του και κάθε Πέμπτη από τη
δεκαετία του 1980 μέχρι τα μέσα του 2000 ήμουν παρών στις συνευρέσεις
των παλιών «Λουμιδικών» (και όχι μόνον) φίλων στο σπίτι μου με σεφ τον
πατέρα μου. Ζουμπουλάκης, Μπόνος, Μεϊμάρης, Γ. Δάνης, Τσιτσόπουλος,
Σαλαπασίδης, Κοτσίρης, καμιά φορά Μανθούλης, αργότερα Βαφέας, Μικελίδης,
Μανωλίτσης. Και βαρόμετρο πάντα ο Λεωνίδας Ζενάκος. Αν έλειπε αυτός δεν
υπήρχε βραδιά.
Αυτή η δεκαετία όμως, η δεκαετία που συνέπεσα μαζί του ως
επαγγελματίας στο «Βήμα», ήταν για μένα - και θέλω να πιστεύω για
πολλούς άλλους συναδέλφους, αν και δεν μπορώ να μιλήσω για εκείνους
- ένα τεράστιο σχολείο, η πολυτιμότητα του οποίου δεν θα φύγει ποτέ από
μέσα μου.
- από κείμενο του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 30/12/2017, υπό τον τίτλο "Λεωνίδας Ζενάκος: Η δημοσιογραφία στο πιο υψηλό σημείο της"
