Δεν υπήρχε ΕΣΡ αλλά οι καναλάρχες μπήκαν στη διαδικασία για την αδειοδότηση, βρίζοντας και βαρυγκομώντας. Δεν τους άρεσε που κλείστηκαν για δύο μέρες σ' ένα κτίριο χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους και με τους συμβούλους τους, τους κακοφάνηκε που κοιμόντουσαν σε ράντζα, που υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τις διατροφικές συνήθειές τους τρώγοντας από ψησταριές και πιτσαρίες, αλλά τι να κάνουν.
Κατάπιαν την προσβολή που δέχθηκε η αστική αισθητική τους, συμμετείχαν και έσπρωξαν χοντρά ποσά. Έξω το πολιτικό προσωπικό που από την αρχή τους υποστήριζε λυσσομανούσε. «Παράνομος ο διαγωνισμός», «αρχικαναλάρχης θέλει.. να γίνει ο Νίκος Παππάς», «δεν θα περάσει η διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ».
Ήρθε το ΣτΕ και ακύρωσε το άρθρο του διαγωνισμό που όριζε ότι ελλείψει του ΕΣΡ, το θέμα θα το διαχειριστεί το αρμόδιο υπουργείο. Το ίδιο πολιτικό προσωπικό πανηγύρισε: «ζήτω η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», «συνετρίβη η αυταρχική κυβέρνηση», «να παραιτηθεί ο Νίκος Παππάς».
Πέρασαν αρκετοί μήνες και τελικώς συγκροτήθηκε το ΕΣΡ. Η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει εκπτώσεις δίνοντας στους πενόμενους επιχειρηματίες τη δυνατότητα να ξοφλήσουν σε δέκα χρόνια το τίμημα. Πέρασαν κι άλλοι μήνες και το ΕΣΡ προκήρυξε νέο διαγωνισμό. Στην αρχή άκρα του τάφου σιωπή από τους καναλάρχες και το πολιτικό προσωπικό που τους στηρίζει με φανατισμό.
Προφανώς έψαχναν νέες γραμμές άμυνας. Και από προχτές άρχισαν οι διαρροές: «Θα σαμποτάρουμε τη διαδικασία και δεν θα προσέλθουμε στο διαγωνισμό αν δεν γίνουν αυτά που ζητάμε κι αν κοτάει η κυβέρνηση ας έρθει να μας κλείσει».
Αμέσως -ούτε σε συνεννόηση να ήταν- έσπευσαν δύο κορυφαία στελέχη της αντιπολίτευσης (Γεωργιάδης από τη Ν.Δ., Λοβέρδος από τη ΔΗ.ΣΥ) να προσφέρουν απλόχερα τη βοήθεια τους. Σχεδόν με την ίδια φρασεολογία και τα ίδια επιχειρήματα.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να μην έχει αντιληφθεί το σχέδιο των καναλαρχών και των πολιτικών οι οποίοι έχουν αναλάβει να το εκλαϊκεύσουν, πλαισιώνοντας το με πομπώδη λόγια περί δημοκρατίας, ελευθερίας και πλουραλισμού; Συνοπτικά: Αν γίνεται να μην δώσουν ούτε ευρώ. Αν δεν γίνεται, να δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα και με ευκολίες πληρωμής.
Κι ο διακαής πόθος τους; Η υπόθεση να κλείσει οριστικώς με άλλη κυβέρνηση. Με τους παλιούς. Γνωρίζονται χρόνια, τα χνώτα τους ταιριάζουν, έχουν τα ίδια συμφέροντα, τους ίδιους φίλους και τους ίδιους εχθρούς, ξέρει η μία πλευρά τα κουσούρια της άλλης, έχουν κάνει δουλειές μαζί. Οπότε κατενάτσιο.
- από την Εφημερίδα των Συντακτών
