Θυμάμαι ότι πάντα, από μικρό παιδί, απέφευγα να συναντήσω, να τους ζήσω από κοντά, ανθρώπους που εκτιμούσα για την ξεχωριστή ζωή τους, για το έργο τους, για το κατόρθωμά τους. Υπήρχε πάντα μια ενδόμυχη φοβία πως θα καταρρεύσει ο μύθος που, ως συνήθως, συνοδεύει τους διάσημους και τους ξεχωριστούς ανθρώπους.
Έτσι, σχεδόν συνειδητά, έστριβα την κατάλληλη στιγμή στις περιπτώσεις που η ζωή με έφερνε κοντά τους. Και προτιμούσα να συνομιλώ με το έργο τους, Ποίηση, Μουσική, Λογοτεχνία, Θέατρο, Ζωγραφική, Γράμματα, Τέχνες, Επιστήμες, Πολιτική. Να ανταλλάσσω μυστικά τις σκέψεις μου με τις δικές τους. Να αγγίζω την ψυχή του έργου κι όχι του δημιουργού...
Αργότερα, λόγω εμπλοκής στα δίχτυα της ερασιτεχνικής πολιτικής και στην εφήμερα ανανεούμένη πλάνη της δημοσιογραφίας, αναπόφευκτα, κι ενώ εξακολουθούσα να το αποφεύγω, συνάντησα πολλούς «ξεχωριστούς» ανθρώπους. Είδατε, αμέσως μπήκαν εισαγωγικά στη λέξη, γιατί οι μύθοι εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας και μάλιστα από την πρώτη επαφή. Βλέπετε, σπάνια η ζωή ενός δημιουργού ταυτίζεται ή έστω πλησιάζει το ήθος, την ευαισθησία, τη βαθιά αρετή, την αρμονία, την καλλότητα, την αίγλη ενός έργου Τέχνης...
Μια τέτοια, σπάνια περίπτωση, είναι ο Άκης Πάνου. Οι στίχοι του είναι η πεμπτουσία της ζωής του και της ζωής όπως αυτός την ζεί. Και η μουσική του σχολιάζει με σοφή αρμονία τα ίδια του τα λόγια, τη ζωή του, τη ζωή όπως αυτός την βλέπει και την ζεί. Είναι ολόιδιος στα τραγούδια του και στη ζωή του ο Άκης. Γιατί, και στη ζωή του την προσωπική, την πεμπτουσία της ζωής αναζητεί. Κι όταν τη βρίσκει την καταναλώνει., τη ζει, τη σχολιάζει, τη σαρκάζει, τη φτύνει, την ποδοπατά όταν της αρμόζει. Κι άλλοτε την αγκαλιάζει και γλυκαίνει, γίνεται τρυφερός μαζί της - φτάνει κι αυτή να τον χαϊδεύει τρυφερά...
Ζωή για τη ζωή και Τέχνη για την Τέχνη είναι ο Άκης Πάνου. Και είναι ολόιδια η ζωή του με την Τέχνη του. Έτσι, ο μύθος του αντέχει όταν τον γνωρίσεις, και είσαι εντάξει τότε, ο μύθος παραμένει αδιάψευστος. «Είναι τόσο γλυκιά η ζωή όταν ζεις διαρκώς...» και είναι ακόμα πιο γλυκιά όταν γνωρίζεις ξεχωριστούς ανθρώπους.
(10/5/1996. Χρονογράφημα του Ν. Τσαγκρή από το «Έθνος»)
- πηγή: restaro