Γράφει ο Χριστόφορος Κάσδαγλης*
Έκανε πολύ καλά η κυβέρνηση που απέσυρε προχθές την (εκπρόθεσμη άλλωστε) τροπολογία της κυρίας Αχτσιόγλου, που επιδιώκει να περιορίσει ασφυκτικά τη δυνατότητα κήρυξης απεργίας.
Ας μη μας διαφεύγει ότι η ρύθμιση, που απαιτεί για την κήρυξη απεργίας γενική συνέλευση με απαρτία 50% (προϋπόθεση συνήθως εξωπραγματική), έχει προαναγγελθεί προ πολλού, χωρίς να ξεσηκωθούν οι δέουσες αντιδράσεις. Είναι σαν η κοινωνία να έχει αποδεχθεί ότι θα περάσει, πράγμα απείρως χειρότερο από την ίδια την ψήφισή της. Δεν ξέρω τι είδους…
ταξική μεροληψία ώθησε προχθές βράδυ το υπουργείο να αποσύρει την τροπολογία. Όχι γιατί δεν θα ήταν ευχής έργο η ολοσχερής ακύρωση της μνημονιακής αυτής υποχρέωσης, αλλά γιατί δεν διαφαίνεται η πιθανότητα να υπαναχωρήσει η τρόικα – συνεπώς και η κυβέρνηση.
Ανάλογες αναστολές δεν επέδειξε πάντως η Νέα Δημοκρατία, που αμέσως μετά την απόσυρση της τροπολογίας κάλεσε την κυβέρνηση να την επαναφέρει, πλειοδοτώντας ότι θα την ψηφίσει και με τα δύο χέρια!
Εκτίμησή μου είναι ότι η τροπολογία τελικά και θα κατατεθεί και θα ψηφιστεί. Πιθανότατα με αυξημένη πλειοψηφία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα εφαρμοστεί κιόλας. Νωπή είναι η περίπτωση του νόμου Διαμαντοπούλου για την Παιδεία, που αν και υπερψηφίστηκε με 255 ψήφους, ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Υπάρχει φυσικά και συγγενέστερο -αν και παλαιότερο- παράδειγμα: Το άρθρο 4 του νόμου περί «κοινωνικοποιήσεων», που είχε ψηφιστεί το καλοκαίρι του 1983 επί ΠΑΣΟΚ. Παραπλήσιας λογικής νομοθέτημα, προέβλεπε ότι για να γίνει απεργία δεν χρειαζόταν απλώς απαρτία, αλλά πλειοψηφία του 50%+1 των εγγεγραμμένων (αφορούσε πάντως μόνο τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ, και όχι τον ιδιωτικό τομέα).
Το άρθρο αυτό ουδέποτε εφαρμόστηκε – καταργήθηκε στην πράξη.
Μια λεπτομέρεια που δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά πάντως την καταγράφω: Η κ. Αχτσιόγλου ήταν αγέννητη τότε.
* το άρθρο του Χρ. Κάσδαγλη δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ (06./12/2017)
- πηγή: kasdaglis.wordpress
