Βλέπεις μπροστά σου τον Κάρλες Πουγιόλ. Στην κλήρωση για τους ομίλους του Μουντιάλ. Στα Μάταλα, σε συναυλία του Τόνι Σφήνου. Στη μπουτίκ της Μπαρτσελόνα έξω απ’ το «Καμπ Νου». Σε σαφάρι στη ζούγκλα. Οπουδήποτε. Λογικά, θα του έλεγες «πού’σαι μωρή παιχτάρα;». Ή «ρε αρχηγέ, είναι δυνατόν στη θέση που έπαιζες, να παίζει ο Ουμτιτί, που είναι σαν ευκάλυπτος με ποδάρια;». Ή «να σε γυρίσω λίγο ανάποδα να σφουγγαρίσω το σαλόνι;». Ή «μπορεί να είμαι Ρεάλ, αλλά ο σεβασμός που έχω σε εσένα, τον Τσάβι και τον Ινιέστα είναι.. απεριόριστος». Ή «πες την αλήθεια ρε σειρά, κρύβεις καράφλα κάτω από τη μαλαστούπα, σωστά;».
Πολλά και διάφορα μπορείς να του πεις και πολλά θα μπορούσες να κάνεις, να τον βγάλεις μια φωτό ή να βγείτε σέλφι. Να του κάνεις ένα τάκλιν βρε αδελφέ με τον κίνδυνο να σε αφαλοκόψει μετά, για αντίποινα. Το μόνο που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να κάνεις, είναι να κραδαίνεις έναν δονητή και να του πεις «θέλω να σε γ@μήσω. Δες πόσο μεγάλο πέος έχω». Ειδικά αν είσαι γυναίκα. Ρωσίδα. Στον Πουγιόλ. Κραδαίνοντας ένα λαστιχένιο πέος. Στον Πουγιόλ…
Τα ύστερα του κόσμου..
- απόσπασμα από κείμενο του Κώστα Βαϊμάκη στο ratpack (ολόκληρο ΕΔΩ)
