Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης*
Παιδιά να λέμε και καμιά αλήθεια:
Η είδηση των ημερών δεν είναι ούτε η Μποφίλιου, ούτε ο Ερντογάν, ούτε οι μούντζες στο ποινολόγιο του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Η είδηση των ημερών ήταν η επισημοποίηση από τα χείλη της Έφης Αχτσιόγλου εκείνης της αισιόδοξης φημολογίας που την είχα γράψει κι εγώ εδώ πέρα και πέσανε διάφορα γκαντεμόσκυλα να με φάνε. Με δικά της λόγια:
«Στη σειρά κατάταξης των πιστωτών στην περίπτωση πτώχευσης μίας επιχείρησης θα προηγούνται σε κάθε περίπτωση τα οφειλόμενα έξι μισθών των εργαζομένων και μετά θα ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες απαιτήσεις των πιστωτών»..Αυτές είναι δηλώσεις παλικάρια μου και μάλιστα από υπουργό που ήταν μέσα στη διαπραγμάτευση, στα έγκατα της διαπραγμάτευσης, μετοχές του Hilton κόντεψε να αγοράσει η γυναίκα. Κι αφού το είπε θα γίνει κιόλας κι άμα γίνει μπορεί κάποιες οικογένειες να σωθούνε. Δηλαδή όχι να σωθούνε μακροπροθέσμως, του τύπου σωτηρία εις τους αιώνας των αιώνων εκκλησιαστική, αλλά τουλάχιστον να βγάλουνε τη σεζόν. Κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση τη σήμερον ημέρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει και πότε το πατάει το κουμπί ο Κιμ. Ή ο Ταγίπ…
Κάτι λέω όμως στον τίτλο και για τη Μποφίλιου. Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να σημειώσω είναι ότι ανάμεσα στους υπόλοιπους πατερναλιστές ενέσκηψε και ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Σταύρος Θεοδωράκης. Ο οποίος φρόντισε να δηλώσει ότι όποιος πάει κόντρα στην Ευρώπη είναι «αριστερός ψεκασμένος» και ότι οι καλλιτέχνες έχουν μεγάλη ευθύνη γιατί οι θαυμαστές τους τα πιστεύουν αυτά που λένε. Και τους έρωτες και τις πολιτικολογίες. Κι επειδή τα πιστεύουν είναι η Ελλάδα σε περιδίνηση και ζαλίζεται. Ενώ άμα πιστεύουν τις παπάρες και τις φανφάρες των πολιτικών δεν τρέχει κάστανο. Το πολύ πολύ να τους στείλουν στη Βουλή να μυρίζουν το παλτό της Ραχήλ Μακρή!
Υπάρχει ωστόσο και ένας λοχίας στον τίτλο, μην τον λησμονώ. Ένας αρχιλοχίας, για να είμαι πιο ακριβής, ο οποίος αρνήθηκε να προσφέρει βοήθεια σε δομή φιλοξενίας προσφύγων τον Ιούλιο του 2017. Η δικαιολογία του; Με δικά του λόγια:
«Δεν ορίζονται από πουθενά τα καθήκοντά μου, αντιτίθεμαι στους προδοτικούς και αδέξιους χειρισμούς της δωσιλογικής αυτής κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί τις δομές φιλοξενίας ως κέντρα κράτησης και προάγει το δουλεμπόριο, στο οποίο πρωτοστατεί η Τουρκία».Αυτό το πλάσμα το παρφέ πέρασε στρατοδικείο και η δίκη του πήρε αναβολή για τον προσεχή Φεβρουάριο, ενώ ένας υπολοχαγός που έκανε κάτι ανάλογο και το δικαιολόγησε με τρόπο αντίστοιχο, αθωώθηκε πανηγυρικά. Και εξερχόμενος της αιθούσης, χαιρέτησε στρατιωτικά τους συγκεντρωμένους (με ελληνικές και βυζαντινές σημαίες!) που τον επευφημούσαν.
Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό:
Αύριο δηλαδή σε καμιά πυρκαγιά, σε καμιά πλημμύρα, σε καμιά κατολίσθηση, που θα χρειαστεί η βοήθεια του στρατού (ναι χρειάζεται η βοήθεια του στρατού ενίοτε), θα μπορεί ο κάθε φαντάρος να πουλήσει ανάλογη παραμύθα; Αν τον στείλουνε για τσάπινγκ ή για γόπινγκ, θα έχει το δικαίωμα να παραστήσει τον θιγμένο; Αν του πέσει το νεφρί απ’ το σκοπιλίκι και τις αγγαρείες, θα είναι άνετος να καταγγείλει τη δωσιλογική κυβέρνηση; Ή μήπως τέτοια προνόμια επιφυλάσσονται μόνο σε βαθμοφόρους και σε τσατσόνια και σε κάθε λογής χαλασμένα μυαλά; Να ξέρουμε δηλαδή, γιατί έχω κάτι ανιψάκια που ετοιμάζονται να ντυθούν στο χακί και ούτε το μαλλί δεν θέλουν να κόψουν!
* το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr